İslamiyetteki dört büyük fıkıh mezhebinden biridir.İmam-ı Azam, Hicri 80 yılında Küfe’de doğmuştur.Asıl adı Numan bin Sabit’tir.Yaşadığı bölge itibariyle bazı rivayetlerde onun Türk asıllı olduğu söylenir.Ticaretle uğraşan zengin bir kişi olan babası , Hz. Ali’nin halifeliği sırasında onun hayır duasını almıştır.

İmam-ı Azam genç yaşta Kuran’ı ezberledi.Arap dili ve edebiyatı ,fıkıh, hadis ve kelam ilimlerinde kendini geliştirdi. Bulunduğu yöredeki sapkın dini görüşlere sahip insanlarla tartışarak birçoğunu ikna etmeyi başardı.Böylece Ebu Hanife adı duyulmaya başladı.

Yaşadığı dönemde fıkıh konusunda bilgilere ihtiyaç vardı.İmam-ı Azam ticareti bırakarak  bu konulara yöneldi.30 yıllık medrese hayatı boyunca 4000’den fazla öğrenci yetiştirdi.İmam Ebu Yusuf, İmam Muhammed, Hasan bin Ziyad gibi öğrencileri oldu.

İmam-ı Azam birçok İslam alimi ile biraraya geldikten sonra çağın en büyük alimlerinden Hammad bin Ebu Süleyman ‘a bağlanır.

Irak valisi Yezid bin Hubeyre tarafından İmam-ı Azam’a kadılık teklif edilmiş ancak bu teklifi reddettiği içinde işkenceden sonra hapse atılmıştır.Halkın tepkisinden korkulduğu için bir süre sonra serbest bırakılmıştır.

Uzun zaman Hicaz’da yaşayan İmam-ı Azam, , yönetim Abbasilere geçince tekrar Küfe’ye döndü.Abbasi halifesi El Mansur,onu fikirlerinden döndürmek için işkenceler yaptı.Sağlığı bozulan İmam-ı Azam ,Bağdat’ta vefat etti.Türbesi hala Müslümanlarca ziyaret edilmektedir.

Günümüzde Balkanlar,Türkiye,Sibirya, Kafkaslar Çin ,Pakistan ,Arnavutluk,Mısır,Filistin ,Suriye  ve Irak’ta yaşayan pekçok Hanafi mezhebine bağlı Müslüman vardır.