Türkiye Deprem Tarihi, Türkiye’de Yaşanan Depremler Hakkında Bilgi
TÜRKİYE’DEKİ BÜYÜK DEPREMLER
| 1902 – 2005 |
| Türkiye’de 1902 yılından itibaren yaşanan depremler… |
| Bu tabloda, büyüklükleri 5 ve daha yüksek olan depremlere yer verilmiştir.Büyüklüğü 5’in üzerinde olan ve can kaybına yol açan son deprem, 25 Ocak 2005’de Hakkari’de meydana geldi, 2 kişi öldü. |
17 Ağustos 1999 Marmara Depremi‘ndeki ölü ve yaralılar ile ilgili rakamlar 19.10.1999 tarihli Başbakanlık Kriz Yönetim Merkezi açıklamasından alınmıştır. 12 Kasım 1999 Düzce Depremi‘ndeki ölü ve yaralılar ile ilgili rakamlar 2.2.2000 tarihli Başbakanlık Kriz Yönetim Merkezi açıklamasından alınmıştır. Ağustos 2004 – Gökova Çevresi Deprem Etkinliği: |
Türkiye tarihinde meydana gelmiş büyük depremler
| 1900 – 1945 Yılları Arası | 1946 – 1970 Yılları Arası | 1971 – 2006 Yılları Arası |
| No | TARİH | SAAT | YER | ŞİDDET | Mag (Ms) | Can Kaybı | Hasarlı Bina |
| 1 | 29.04.1903 | 01:46 | Malazgirt (MUŞ) | IX | 6.7 | 600 | 450 |
| 2 | 09.08.1912 | 03:29 | Mürefte (TEKİRDAĞ) | X | 7.3 | 216 | 5540 |
| 3 | 04.10.1914 | 00:07 | BURDUR | IX | 6.9 | 300 | 6000 |
| 4 | 13.09.1924 | 16:34 | Horasan (ERZURUM) | IX | 6.8 | 60 | 380 |
| 5 | 07.08.1925 | 08:46 | Dinar (AFYON) | VIII | 5.9 | 3 | 2043 |
| 6 | 22.10.1926 | 21:59 | KARS – ERMENİSTAN | VIII | 6.0 | 355 | – |
| 7 | 31.03.1928 | 02:29 | Torbalı (İZMİR) | IX | 6.5 | 50 | 2500 |
| 8 | 18.05.1929 | 08:37 | Suşehri (SİVAS) | VIII | 6.1 | 64 | 1357 |
| 9 | 07.05.1930 | 00:34 | TÜRK –İRAN SINIRI | X | 7.2 | 2514 | – |
| 10 | 19.07.1933 | 22:07 | Çivril (DENİZLİ) | VIII | 5.7 | 20 | 200 |
| 11 | 04.01.1935 | 16:41 | Erdek (BALIKESİR) | VIII | 6.4 | 5 | 600 |
| 12 | 19.04.1938 | 12:59 | KIRŞEHİR | IX | 6.6 | 160 | – |
| 13 | 22.09.1939 | 02:36 | Dikili (İZMİR) | IX | 6.6 | 60 | 1235 |
| 14 | 21.11.1939 | 10:48 | Tercan (ERZİNCAN) | VII | 5.9 | 43 | – |
| 15 | 27.12.1939 | 01:57 | ERZİNCAN | X-XI | 7.9 | 32968 | 116720 |
| 16 | 13.04.1940 | 08:29 | YOZGAT -KAYSERİ | VIII | 5.6 | – | 1000 |
| 17 | 23.05.1941 | 21:51 | MUĞLA | VIII | 6.0 | – | 200 |
| 18 | 10.09.1941 | 23:53 | Erciş (VAN) | VIII | 5.9 | 192 | 600 |
| 19 | 12.11.1941 | 12:04 | ERZİNCAN | VIII | 5.9 | 15 | – |
| 20 | 15.11.1942 | 19:01 | Bigadiç (BALIKESİR) | VIII | 6.1 | 16 | 2187 |
| 21 | 21.11.1942 | 16:01 | Osmancık (ÇORUM) | VIII | 5.5 | 2 | 150 |
| 22 | 20.12.1942 | 16:03 | Erbaa (TOKAT) | IX | 7.0 | 3000 | 32000 |
| 23 | 20.06.1943 | 17:32 | Hendek (ADAPAZARI) | IX | 6.6 | 336 | 2240 |
| 24 | 27.11.1943 | 00:20 | Ladik (SAMSUN) | IX-X | 7.2 | 4000 | 40000 |
| 25 | 01.02.1944 | 05:22 | Gerede-Çerkeş (BOLU) | IX-X | 7.2 | 3959 | 20865 |
| 26 | 25.06.1944 | 06:16 | Gediz (UŞAK) | VIII | 6.0 | 21 | 3476 |
| 27 | 06.10.1944 | 04:34 | Ayvalık (BALIKESİR) | IX | 6.8 | 30 | 5500 |
| 28 | 20.03.1945 | 09:58 | Ceyhan-Misis(ADANA) | VIII | 6.0 | 13 | 2500 |
| 1900 – 1945 Yılları Arası | 1946 – 1970 Yılları Arası | 1971 – 2006 Yılları Arası |
| No | TARİH | SAAT | YER | ŞİDDET | Mag (Ms) | Can Kaybı | Hasarlı Bina |
| 29 | 21.02.1946 | 17:43 | Ilgın (KONYA) | VIII | 5.5 | 12 | 3349 |
| 30 | 31.05.1946 | 05:12 | Varto-Hınıs (MUŞ) | VIII | 5.9 | 839 | 3000 |
| 31 | 23.07.1949 | 17:03 | Karaburun (İZMİR) | IX | 6.6 | 7 | 865 |
| 32 | 17.08.1949 | 20:44 | Karlıova (BİNGÖL) | IX | 6.7 | 450 | 3500 |
| 33 | 08.04.1951 | 23:38 | İskenderun (ANTAKYA) | VIII | 5.8 | 6 | 13 |
| 34 | 13.08.1951 | 20:33 | Kurşunlu (ÇANKIRI) | IX | 6.9 | 50 | 3354 |
| 35 | 03.01.1952 | 08:03 | Hasankale (ERZURUM) | VIII | 5.8 | 41 | 701 |
| 36 | 22.10.1952 | 19:00 | Ceyhan – Misis (ADANA) | VIII | 5.6 | 10 | 617 |
| 37 | 18.03.1953 | 21:06 | Yenice (ÇANAKKALE) | IX | 7.2 | 265 | 6750 |
| 38 | 07.09.1953 | 05:58 | Kurşunlu (ÇANKIRI) | VIII | 6.0 | 2 | 230 |
| 39 | 16.07.1955 | 09:07 | Söke – Balat (AYDIN) | IX | 6.8 | 23 | 470 |
| 40 | 20.02.1956 | 22:31 | ESKİŞEHİR | VIII | 6.4 | 1 | 2819 |
| 41 | 25.04.1957 | 04:25 | Fethiye Rodos (MUĞLA) | IX | 7.1 | 67 | 3200 |
| 42 | 26.05.1957 | 08:33 | Abant (BOLU) | IX | 7.1 | 52 | 5200 |
| 43 | 25.04.1959 | 02:26 | Köyceğiz (MUĞLA) | VIII | 5.9 | – | 775 |
| 44 | 23.05.1961 | 04:45 | Fethiye Rodos (MUĞLA) | VIII | 6.3 | – | 61 |
| 45 | 19.09.1963 | 18:58 | Çınarcık (İSTANBUL) | VIII | 6.3 | 1 | 230 |
| 46 | 30.01.1964 | 19:45 | Tefenni (BURDUR) | VIII | 5.7 | – | 39 |
| 47 | 14.06.1964 | 15:15 | MALATYA | VIII | 6.0 | 8 | 847 |
| 48 | 06.10.1964 | 16:31 | Manyas (BALIKESİR) | IX | 7.0 | 23 | 5398 |
| 49 | 13.06.1965 | 22:01 | DENİZLİ | VIII | 5.7 | 14 | 488 |
| 50 | 07.03.1966 | 03:16 | Varto (MUŞ) | VIII | 5.6 | 14 | 1100 |
| 51 | 19.08.1966 | 14:22 | Varto (MUŞ) | IX | 6.9 | 2396 | 20007 |
| 52 | 22.07.1967 | 18:56 | Mudurnu (ADAPAZARI) | IX | 6.8 | 89 | 7116 |
| 53 | 26.07.1967 | 20:53 | Pülümür (TUNCELİ) | VIII | 5.9 | 97 | 1282 |
| 54 | 03.09.1968 | 10:19 | Bartın (ZONGULDAK) | VIII | 6.5 | 29 | 2478 |
| 55 | 23.03.1969 | 23:08 | Demirci (MANİSA) | VIII | 5.9 | – | 945 |
| 56 | 06.04.1969 | 05:49 | Karaburun (İZMİR) | VIII | 5.9 | 53 | 3072 |
| 57 | 28.03.1970 | 03:48 | Alaşehir (MANİSA) | VIII | 6.5 | 53 | 3072 |
| 58 | 28.03.1970 | 23:02 | Gediz (KÜTAHYA) | IX | 7.2 | 1086 | 19291 |
| 59 | 19.04.1970 | 15:29 | Gediz (KÜTAHYA) | VIII | 5.8 | – | 1360 |
| 60 | 23.04.1970 | 11:01 | Demirci (MANİSA) | VIII | 5.6 | – | 411 |
| 1900 – 1945 Yılları Arası | 1946 – 1970 Yılları Arası | 1971 – 2006 Yılları Arası |
| No | TARİH | SAAT | YER | ŞİDDET | Mag (Ms) | Can Kaybı | Hasarlı Bina |
| 61 | 12.05.1971 | 08:25 | BURDUR | VIII | 5.9 | 57 | 3227 |
| 62 | 22.05.1971 | 18:43 | BİNGÖL | VIII | 6.8 | 878 | 9111 |
| 63 | 06.09.1975 | 12:20 | Lice (DİYARBAKIR) | VIII | 6.6 | 2385 | 8149 |
| 64 | 24.11.1976 | 14:22 | Muradiye (VAN) | IX | 7.5 | 3840 | 9232 |
| 65 | 05.07.1983 | 15.01 | Biga (ÇANAKKLAE) | VIII | 6.1 | 3 | 85 |
| 66 | 30.10.1983 | 07:12 | ERZURUM – KARS | VIII | 6.9 | 1155 | 3241 |
| 67 | 18.09.1984 | 15:26 | Balkaya (ERZURUM) | VIII | 6.4 | 3 | 570 |
| 68 | 05.05.1986 | 06:35 | Doğanşehir (MALATYA) | VIII | 5.9 | 7 | 824 |
| 69 | 06.06.1986 | 13:39 | Doğanşehir (MALATYA) | VIII | 5.6 | 1 | 1174 |
| 70 | 07.12.1988 | 09:41 | Kars (ERMENİSTAN) | X | 6.9 | 4 | 546 |
| 71 | 13.03.1992 | 19:08 | ERZİNCAN | VIII | 6.8 | 653 | 8057 |
| 72 | 15.03.1992 | 18:16 | Pülümür (TUNCELİ) | VII | 5.8 | – | 439 |
| 73 | 06.11.1992 | 21:08 | Doğanbey (İZMİR) | VII | 6.0 | – | 55 |
| 74 | 28.01.1994 | 17:45 | MANİSA | VI | 5.1 | – | 44 |
| 75 | 01.10.1995 | 17:57 | Dinar (AFYON) | VIII | 6.1 | 90 | 44 |
| 76 | 05.12.1995 | 18:49 | Kığı (TUNCELİ) | VI+ | 5.7 | 1 | – |
| 77 | 14.08.1996 | 01:55 | Mecifözü (AMASYA) | VI+ | 5.6 | 1 | 2606 |
| 78 | 22.01.1997 | 17:57 | ANTAKYA | VI+ | 5.4 | 1 | 1841 |
| 79 | 13.04.1998 | 18:14 | Karlıova (BİNGÖL) | VI | 5.0 | – | 148 |
| 80 | 27.06.1998 | 16:55 | Ceyhan (ADANA) | VIII | 6.2 | 146 | 31463 |
| 81 | 17.08.1999 | 03:01 | Gölcük (KOCAELİ) | X | 7.8 | 17480 | 73342 |
| 82 | 12.111999 | 18:57 | DÜZCE | IX | 7.5 | 763 | 35519 |
| 83 | 06.06.2000 | 05:41 | ÇANKIRI | VII | 6.1 | 1 | 1766 |
| 84 | 15.12.2000 | 18:44 | Sultandağı (AFYON) | VII | 5.8 | 6 | 547 |
| 85 | 25.06.2001 | 16:58 | OSMANİYE | VII | 5.5 | – | 66 |
| 86 | 03.02.2002 | 09:11 | Çay – Sultandağı (AFYON) | VII | 6.4 | 44 | 622 |
| 87 | 27.01.2003 | 07:26 | Pülümür (TUNCELİ) | VII | 6.2 | 1 | 50 |
| 88 | 01.05.2003 | 03:27 | BİNGÖL | VII | 6.4 | 176 | 6000 |
| 89 | 25.03.2004 | 21:30 | Aşkale (ERZURUM) | VII | 5.6 | 9 | 1280 |
| 90 | 02.07.2004 | 01:30 | Doğubeyazıt (AĞRI) | VII | 5.1 | 17 | 1000 |
Türkiye’nin deprem tarihi ile ilgili bilgi
Bir deprem ülkesi olan Türkiye’de bugüne kadar farklı büyüklükte ve şiddetlerde pek çok deprem yaşandı. İşte depremle yaşamayı öğrenemeyen ülkemizin deprem tarihi…
Türkiye, bundan 10 yıl önce Marmara’da yaşanan ve 17 bin 480 kişinin hayatını kaybettiği depremi anıyor. Marmara depremi, dünyanın en aktif deprem kuşaklarından birinde yer alan Türkiye’de yaşanan ne ilk depremdi, ne de son. Ülkemiz bugüne kadar onlarca büyük deprem geçirdi. İşte o depremlerden bazıları:
Dünyanın en aktif deprem kuşaklarından birinde yer alan Türkiye’de, ölçümlerin yapılmaya başladığı 1900 yılından bu yana en şiddetlisi 7.9 olarak kaydedilen 90 büyük depremde, resmi verilere göre 82 bin 372 kişi hayatını kaybetti.
Geçen yüzyılda ülkede kaydedilen en yıkıcı deprem, 26 Aralık 1939 tarihinde Erzincan‘da meydana geldi. Kış şartlarının yaşandığı bu dönemde 32 bin 962 vatandaş hayatını kaybetti. Yurt çapında ulusal yasın ilan edildiği depremde, yıkımın yanı sıra soğukla da mücadele eden depremzedelere, ancak iki gün sonra ulaşılabildi. Bu trajedi, Türkiye’nin deprem gerçeğiyle yüzleşmesine yol açarken, ilk kez alınacak önlemlerin tartışılmasına başlandı. Ancak önlemler bazında kayda değer düzenlemeler gerçekleştirilemedi.
Bu depremin ardından 1942’de Tokat Erbaa‘da 3 bin, 1943’te Samsun‘un Ladik ilçesinde 4 bin, 1944’de Bolu Gerede-Çerkeş‘de 3 bin 959 kişinin hayatına mal olan 7.2 aletsel büyüklüğünde 3 büyük deprem ülke gündemine girdi.
Muş Varto‘da 1966 yılında 6.9 büyüklüğünde kaydedilen depremde 2 bin 396, Kütahya Gediz‘de 1970 yılında 7.2 büyüklüğündeki depremde 1086, Diyarbakır Lice‘de 1975 yılında6.6 büyüklüğündeki depremde de 2 bin 385 vatandaş kaybedildi.
Sonraki yıllarda 1976 Van Muradiye’de 7.5 büyüklüğündeki depremde 3 bin 840, 1983’deErzurum ve Kars‘ta 6.9 büyüklükte depremde 1155, 1992 Erzincan‘da 6.8 büyüklüğündeki depremde de 653 yurttaşını yitiren Türkiye, 1999 yılına gelindiğinde Marmara depremi olarak anılacak Gölcük merkezli 7.8 büyüklüğündeki sarsıntıyla uyandı. Bu depremde, resmi kayıtlara göre can kaybı bilançosu, 17 bin 480 oldu. Aynı yıl içinde 763 vatandaş da, Düzce‘de 7.5büyüklüğünde meydana gelen depremde can verdi.
Türkiye’de Yaşanan Diğer Büyük Depremler
• 28 Nisan 1903 – Malazgirt: Sismik aletlerle ölçülen ilk depremlerden biri olan bu depremde 2 bin 626 kişi yaşamını yitirdi. Depremin büyüklüğü 6,7 olarak belirlendi.
• 9 Ağustos 1912 – Mürefte: Büyüklüğü 7,3 olan bu depremde216 kişi yaşamını yitirdi, 466 kişi de yaralandı.
• 6 Mayıs 1930 – Hakkâri: Hakkâri’nin sınır bölgesinde gerçekleşen bu depremde 2 bin 514 kişi öldü. Depremin büyüklüyüyse 7,2’ydi.
• 26 Aralık 1943 – Tosya/Ladik: 2 bin 824 kişinin yaşamına mal olan bu depremin büyüklüğü 7,2 olarak ölçülmüştü.
• 1 Şubat 1944 – Bolu/Gerede: 7,2 büyüklüğündeki depremde 3 bin 959 kişi öldü, çok sayıda insan evsiz kaldı.
• 31 Mayıs 1946 – Varto/Hınıs: Yazın başlangıcında yaşanan bu depremde 839 kişi yaşamını yitirdi, 349 kişi yaralandı.
• 24 Aralık 1976 – Çaldıran/Muradiye: Yaşanan en büyük depremlerden biri olan bu depremin büyüklüğü 7,2 olarak ölçüldü. Can kaybı 3 bin 840‘tı. 497 kişi yaralandı, birçok kişi evsiz kaldı.
• 1 Kasım 1995 – Dinar: 5,9 büyüklüğündeki depremde ölü sayısı 94.
• 27 Haziran 1998 – Ceyhan: 6,3 büyüklüğündeki deprem başta Ceyhan olmak üzere bütün Adana’yı etkiledi. 84 kişinin hayatını yitirdiği depremde 310 kişi yaralandı, yüzlerce ev hasar gördü.
İşte Türkiye’nin deprem tarihçesi
İşte Türkiye’nin deprem tarihçesi
Anadolu, binlerce yıldır deprem gerçeğiyle yaşıyor. İki İngiliz bilim adamı N.N. Abraseys ile C.F. Finkel’ın 30 yıllık çalışmasının sonucunda hazırlanan “Türkiye’de ve Komşu Bölgelerde Sismik Etkinlikler” adlı eser, 1500-1800 yılları arasında meydana gelen depremleri ele alıyor.
TÜBİTAK Yayınları’ndan çıkan eser, belirtilen süre içerisinde bugün Türkiye’nin sınırları içinde kalan bölge ve çevresinde meydana gelen depremler için başvuru kitabı niteliğini taşıyor.
Kitaba göre, 1500-1800 yılları arasındaki depremler şöyle:
-10 Eylül 1509 (Marmara Denizi)
-20 Ocak 1544 (Doğu Anadolu)
-10 Mayıs 1556 (Marmara Denizi- Çok sayıda insan yaşamını yitirdi)
-27 Haziran 1583 (Doğu Anadolu- 15 bin kişi öldü)
-7 Nisan 1646 (Van Gölü’nün güneydoğusu)
-17 Ağustos 1668 (Kuzey Anadolu Fay Hattı- bin 800 kişinin ölümüne neden oldu)
-10 Temmuz 1668 (İzmir- 5 binden fazla insan hayatını kaybetti)
-25 Mayıs 1719 (Marmara Denizi- 6 binden fazla insan öldü)
-2 Eylül 1754 (İzmit Körfezi- İstanbul’da ağır hasara yol açtı)
-22 Mayıs 1766 (Marmara Denizi- Bölgede depremden etkilenmemiş bir tek ev bile kalmadı)
-3-5 Temmuz 1778 (İzmir- Deprem, İzmir’in tamamını harabeye çevirdi…
İstanbulun Deprem Tarihi – Son Depremler – Tarihteki Büyük Depremler
SON ARAŞTIRMALAR
Prof.dr. Naci Görür, “Marmara Denizi Altındaki Faylarda Normalde 220 Yılda Biriken Enerji ve Stres Gölcük ve Düzce Depremleri ile 55 Saniyede Yüklenmiştir. Deprem Hızla Yaklaşıyor. 250 Yılda Bir Tekrarlanan Deprem Oluşma Süresi Dolmak Üzere. Maalesef Bizim Nesil Tam Bu Süreye Denk Geldi Bu Strese Bu Kabuk Fazla Dayanmaz” Diye Konuştu.
Marmara Denizi dibindeki fay hatlarına denizaltıyla inerek inceleme ve gözlem yapan İTÜ Maden Fakültesi Öğretim Üyesi ve deprem uzmanı Prof.Dr. Naci görür gözlem ve incelemelerini “Fay’a Seyahat” ismiyle kitaplaştırdı.
İş Bankası Kültür Yayınları tarafından yayınlanan kitabın tanıtımı dolayısıyla düzenlenen toplantıda bir konuşma yapan Prof.Dr. Naci Görür, “Marmara Denizi altındaki faylarda normalde 220 yılda biriken enerji ve stres Gölcük ve Düzce depremleri ile 55 saniyede yüklenmiştir. Deprem hızla yaklaşıyor. 250 yılda bir tekrarlanan deprem oluşma süresi dolmak üzere. Maalesef bizim nesil tam bu süreye denk geldi Bu strese bu kabuk fazla dayanmaz” diye konuştu.
1.239 METRE DERİNLİKTEKİ FAY HATTI KIPIR KIPIR
Marmara Denizi içinde çok ciddi bir fay sistemi olduğunu, denizin bin 239 metre derinliğine inerek yaptıkları gözlemler ve çektikleri görüntülerle bilimsel olarak tespit ettiklerini belirten Prof.Dr. Naci Görür, “İstanbul’u tehdit eden fay her şeyiyle kıpır kıpır. Birçok noktada fay hattı üzerinde sular ve gazlar fokurduyor.Bu haliyle 1999 Gölcük depremi öncesi İzmit Körfezi’ndeki fay kolunun durumuna benziyor” dedi. Kitapla birlikte verilen DVD de Marmara Denizi’nin dibindeki fay hatlarından çarpıcı görüntüler sunuyor.
ANKARA’ NIN SESSİZLİĞİ FAYLARIN SESSİZLİĞİNDEN DAHA ÇOK ÜRKÜTÜYOR
Uzun zamandır yer bilimleri alanında uluslararası uzmanlarla bilimsel çalışmalar yürüttüklerini, ancak şimdiye kadar Ankara’dan, Hükümet etkililerinden resmi ya da gayri resmi hiçbir bilgi talebinde bulunulmadığından yakınan Prof.Dr. Görür, “Deprem konusunda Ankara’nın ve bizi yönetenlerin bu sessizliği beni Marmara Denizi’nin altındaki fayların sessizliğinden çok daha fazla ürkütüyor” görüşünü dile getirdi.
2029’A KADAR DEPREM BEKLENİYOR
Naci Görür, “2029 yılına kadar Marmara’da büyük bir deprem olabilir. Bu durum bizim şahsi görüşümüz ya da hiçbir araştırmaya dayanmadan görüş açıklayan bazı meslektaşlarımızın yaptığı spekülasyon olmayıp, bizzat uluslar arası ekibin yürüttüğü bilimsel araştırmaların ortaya koyduğu gerçektir” diye konuştu.
Gelişmiş ülkelerde hiçbir yıkıma ve can kaybına yol açmayan 5 büyüklüğündeki depremlerin bile Türkiye’de ciddi hasara ve ölümlere neden olduğunu savunan Görür, “O yüzden Marmara Depreminin büyüklüğü 6 mı 7 mi olur tartışmasına odaklanmak yerine Hükümetimiz bu ciddi tehlike karşısında yerel yönetimlerle birlikte çok ciddi bir çalışma içine girip gerekli çalışmaları hiç zaman kaybetmeden yapmalı. Hükümet derhal bu işe el atmalı. Sadece yerel yönetimlerin çabası ile bu risk ve tehdidin giderilmesi mümkün değildir” dedi.
Prof.Dr. Naci Görür, İstanbul’daki yapıların yüzde 60’ından fazlasının kaçak olduğuna dikkat çekerek, Hükümet ve yerel yönetimlerin öncülüğünde bankaların, mortgage ve sigorta şirketlerin oluşturacağı bir şemsiye altında kentsel dönüşüm planlarının depreme uygun yapılar üretecek şekilde geliştirilmesi gereğine işaret etti.
Haber : ANKA
**********************************************************
İstanbul’un geçmişteki kıyametleri; ( Alıntı : Hürriyet Gazetesi )
Tarih boyunca bir çok deprem yaşayan İstanbul, depremle Bizans İmparatorluğuna başkent olmasından 12 yıl sonra, 342 yılında tanıştı, ancak kent depremden çok fazla etkilenmedi. İstanbul halkı, bir çok küçük sarsıntının dışında 447, 542, 1296, 1509, 1719, 1766, 1894, 1912, 1935, 1963 ve 1999’da meydana gelen depremlerle korku dolu anlar yaşadı.
Eminönü Belediyesince, Topkapı Sarayı Müzesi Başkanı Prof. Dr. İlber Ortaylı, tarihçi Prof. Dr. Vahdettin Engin ve Yrd. Doç. Dr. Erhan Afyoncu’ya hazırlatılan “Payitaht-ı Zemin Eminönü: Bir Dünya Başkenti” adlı eserden derlenen bilgilere göre, kentte, tarih boyunca bir çok deprem yaşandı.
İstanbul, ilk depremini Bizans İmparatorluğunun başkenti olmasından 12 yıl sonra 342 yılında yaşadı. Ancak kent depremden çok fazla etkilenmedi.
İstanbul, 24 Ağustos 358’de İzmit’i yerle bir eden depremle yeniden sarsıldı. Kentte, 402, 412, 417, 423, 437 ve 442 yıllarında meydana gelen depremler çeşitli hasarlara yol açtı.
İstanbul’da 447’de meydana gelen deprem büyük yıkıntıya neden oldu. Bu yıllarda “Tanrının Kırbacı Atilla” Roma ve İstanbul’u tehdit ettiği için surların önemli bir kısmının yıkılması, kentte paniğe yol açtı. İstanbullular, bu tehdidi önleyebilmek için gece gündüz çalışarak surları bir kaç ayda tamir etti.
Sonraki yıllarda da İstanbul depremlerle sallanmaya devam etti. 450, 477, 487, 525, 533 yıllarında meydana gelen depremler İstanbul’da hasara sebep oldu.
Bir çok evi, surları, heykelleri yıkan 16 Ağustos 542’deki şiddetli deprem, binlerce insanın ölmesine neden oldu. İstanbul’da 7 Mayıs 558’de gerçekleşen deprem çok büyük hasara yol açtı, Ayasofya’nın kubbesi çöktü, yüzlerce ev yıkıldı.
İMPARATORUN YATAĞI SARSILDI
İstanbul, 583 ve 611 yılındaki depremlerden sonra uzun süre depremlerden uzak yaşadı. Yaklaşık 130 yıl sonra 26 Ekim 740’ta İstanbul büyük bir depremle sarsıldı, daha sonra 780, 790, 796, 860, 866, 869, 948, 989 ve 1010 depremleri meydana geldi. İstanbul 13 Ağustos 1032 ve 16 Mart 1033’te arka arkaya iki depremle tahrip oldu, bunları 1042 ve 1064 depremleri izledi.
Kentte 1 Mart 1202’de meydana gelen deprem, şiddeti kadar saraydaki olayla da tarihteki yerini aldı. Depremde Bizans İmparatorunun yatağının önü yarıldı ve bir harem ağası oraya düşerek öldü.
Bu depremden 3 yıl sonra İstanbul 1261’ye kadar sürecek Latin işgaline uğradı. Latin döneminde 11 Mart 1231 salı günü meydana gelen şiddetli depremde şehir ve surlar zarar gördü.
1419 DEPREMİNDE TSUNAMİ MEYDANA GELDİ
Fazla şiddetli olmayan 1289 depreminden 7 yıl sonra 1 Haziran 1296 Cuma gecesi İstanbul’da büyük bir deprem oluştu. Bu depremde İstanbul’da taş üstünde taş kalmadı. Evler, saraylar, kiliseler, surlar yakıldı, su baskınları meydana geldi, artçı sarsıntılar 2 ay kadar devam etti ve Bizanslılar’a korku dolu anlar yaşattı.
İstanbul, Ocak 1303’te ard arda 2 deprem yaşadı. Depremin 1. Athanasios’un ikinci kez patrikliğe tayini sırasında meydana gelmesi, patriğin “Hayır duası” olmadığı şeklinde yorumlandı.
Bizanslılar 1402’de Timur karşısında Osmanlılar’ın mağlup olmasına sevinirken İstanbul’da meydana gelen deprem, sevinçlerini kursaklarında bıraktı. 1419 depreminde tsunami meydana geldiği de anlatıldı. Bizans döneminde İstanbul’da son deprem 1437’de oldu.
1000 YILINDAN SONRAKİ EN BÜYÜK DEPREM
Osmanlı Padişahı Fatih Sultan Mehmet’in 1453’te İstanbul’u fethinden sonra meydana gelen iki büyük deprem, 2. Bayazıd’ın hükümdarlığı dönemine denk geldi. Kentte 10 Eylül 1509 günü gece saat 04.00’te meydana gelen deprem, İstanbul için çok yıkıcı oldu. “Kıyamet-i Sugra” yani “Küçük Kıyamet” olarak adlandırılan depremden sonra padişah Edirne’ye gitti.
İnsanlar ne olduğunu anlayamadan bütün şehir harap oldu. 1509 İstanbul Depremi, “1000 yılından sonraki dönemde Doğu Akdeniz’de meydana gelen en büyük deprem” olarak nitelendirildi. Bolu’dan Edirne’ye kadar kendini hissettiren depremde şehir halkının yaklaşık yüzde 10’u deprem sonucu ya öldü ya da yaralandı.
Deprem en büyük hasarı camilere verdi. 109 cami tamamen yıkılırken ayakta kalanların da tümünün minaresi tahrip oldu. 1070 ev yıkıldı, surlar zarar gördü, burçlardan 49’u yıkıldı ya da ağır hasar gördü.
Ayasofya Camisi’nin ise fetihten sonra yapılan minaresi yıkıldı. 2. Bayazıd’ın Topkapı Sarayı’ndaki yatak odası da depremden çöktü, ancak padişah bir kaç saat önce odadan ayrıldığı için zarar görmedi.
EK VERGİ KONULDU
Depremden sonra toplanan Divan-ı Hümayun, depremin izlerini silebilmek için her evden 22 akçe ek vergi toplanmasına karar verdi.
Şehrin yeniden imar edilmesi için imparatorluk çapında harekete geçildi. Anadolu’dan 37 bin, Rumeli’den 29 bin işçi ve usta İstanbul’a getirildi. Şehrin imarı için işçi ve malzeme temini zaman aldığından İstanbullular 1509 kışını derme çatma yapılarda büyük zorluklar içinde geçirdi.
İstanbul’daki imar faaliyetlerine 29 Mart 1510’da başlandı ve çok kısa bir sürede 1 Haziran 1510’da bitirildi.
FATİH CAMİ HER DEPREMDE ZARAR GÖRDÜ
İstanbulluların hafızalarındaki korkuyu 10 Temmuz 1510’da meydana gelen deprem tekrar canlandırdıysa da fazla bir hasara yol açmadı.
Kentte 10 Mayıs 1556’da yaşanan deprem ise hayli yıkıcı oldu. Her İstanbul depreminde olduğu gibi bu depremde de Fatih Camisi büyük zarar gördü. Ayrıca Ayasofya Camisi ve surlarda da hasar oluştu.
Bu tarihten sonra 90 yıl kadar İstanbul’da deprem olmadı. 28 Haziran 1648’de sabaha yakın bir saatte İzmit ve İstanbullular depremle uyandı. Ancak bu depremin merkez üssü uzakta olduğu için İstanbul’da fazla bir hasara yol açmadı. Daha sonra, 1653, 1654 ve 1659 depremleri meydana
geldi.
İstanbul’da 1663 Kasımında meydana gelen deprem aynı anda patlayan fırtına ile kente büyük zarar verdi.
Kent 23 yıl aradan sonra Ege Adaları, Karadeniz’in Anadolu sahilleri, Edirne civarı ve bu arada İstanbul’da da hissedilen büyük bir depremle sarsıldı. Ancak bu felaket yüzünden bölgede oluşan zarar konusunda yeterli bilgi bulunmuyor. İstanbul’da 1688, 1689, 1690’da da çok şiddetli olmayan depremler meydana geldi.
18. YÜZYIL KABUS
- yüzyıl, İstanbul’da depremlerin adeta kabusa döndüğü bir dönem oldu. 1708, 1711, 1712, 1715’te meydana gelen depremler fazla hasara yol açmadı, ancak 1719 sabahı meydana gelen deprem oldukça şiddetliydi. Tahribat sahası Düzce’den başlayan deprem, İzmit, Sapanca, Orhangazi, Karamürsel ve Yalova’yı da etkiledi. İstanbul’da camiler, saraylar ve surlarda yıkıntılar meydana geldi.
İstanbul’da 1723-1749 yılları arasında meydana gelen depremler önemli can ve mal kaybına yol açmadı. 2 Eylül 1754 gecesi meydana gelen depremden sonra dönemin padişahı I. Mahmud şehri terk etti.
İKİNCİ BÜYÜK DEPREM 1766’DA
Osmanlı hakimiyeti altındaki İstanbul’da 1509’dan sonra ikinci büyük deprem, 22 Mayıs 1766’da yaşandı. Kurban Bayramı’nın üçüncü gününe denk gelen deprem, bir perşembe günü, güneş doğduktan yarım saat sonra meydana geldi. Deprem sırasında korkunç gürültüler işitildi ve bu gürültüleri yaklaşık 2 dakika süren bir sarsıntı takip etti. Bundan sonra ise 4 dakika kadar süren düşük şiddetli deprem oldu. Bu depremin artçısı olan sarsıntılar 8 ay devam etti. Depremde yaklaşık 4 bin kişi öldü, çok sayıda kişi de yaralandı.
Depremde Fatih Camisi tamamen harap oldu, 100’den fazla öğrenci medresenin yıkıntıları altında kaldı. Sultanahmet, Çorlulu Ali Paşa, İbrahim Paşa, Davud Paşa, Firuzağa, Hafız Ahmed camileri de hasar gördü. Topkapı Sarayı, Eski Saray ve surlar da etkilendi. Devrin padişahı 3. Mustafa bir kaç gün boyunca çadırda kaldıktan sonra İstanbul’u terk ederek Edirne’ye gitti.
Vezirhan, Hırkacılar, Şekerciler, Baltacılar, Çuhacılar ve Kalpakçılar hanlarında bazı bölümler yıkıldı. Kapalıçarşı, Esir Pazarı ve Örücüler Çarşısı da hasar gördü. Yerebatan Sarnıcı’nın desteklerinden biri çöktü ve şehir sular altında kaldı. Yollar ve köprüler hasar gördü, bazı yollar kapandı.
Halk uzun süre çadırlarda kaldı. Artçı depremlerin 8 ay sürmesi ve 5 Ağustosta da şiddetli bir depremin daha yaşanması insanların evlerine uzun süre girmesini engelledi.
Şehirdeki gıda depolarının ve hanların yıkılması veya harap olması sonucu yiyecek sıkıntısı doğdu, içme suyu şebekesinin zarar görmesi halkın temiz su bulmasını zorlaştırdı.
1894 DEPREMİ
İstanbul’u tarih boyunca etkileyen büyük depremlerden biri de 10 Temmuz 1894’te yaşandı. Kent, öğleden sonra 12.24’te şiddetli bir depremle sarsıldı. Deprem yaklaşık 18 saniye sürdü ve birbirini takip eden 3 dalga halinde etkisini hissettirdi.
17 Ağustos 1999 Marmara Depremi, özellikleri itibariyle İstanbulluları çok korkutan ve günlerce sokaklarda kalmalarına neden olan 1894 depremine benzetildi. Depremin birinci derecede etkilediği alanlar Marmara Depremi’nin etkilediği alanlarla benzerlik gösterdi. 1894 depreminden Adapazarı, İzmit, Gebze, Kartal, Adalar, Üsküdar, İstanbul, Büyükçekmece, Küçükçekmece, Çatalca, Marmara Denizi’nin bir kısmı, Bozburun, Yalova, Karamürsel ve Sapanca etkilendi.
Dönemin padişahı 2. Abdülhamid, zarara uğrayan ve ihtiyacı olan halka yardım yapılmasını istedi ve yaralıların belediye hastanesinde tedavi edilmesini sağladı.
Depremin olduğu gün hemen hasar tespitine başlandı. Ayasofya Camisi’nin tamiri için 544 bin kuruşluk bir ödenek ayrıldı.
Depremin yarattığı korku nedeniyle halk günlerce evlerine girmedi, memurlar da işlerine gitmedi. 2. Abdülhamid, 11 Temmuzda bütün memurların iş yerlerine girmelerini emretti. Buna rağmen memurların binalara girmemesi üzerine bakanlık bahçelerine barakalar inşa edildi.
Depremzedelere yardım kampanyası düzenlenmesi de bu arada gündeme geldi. 2. Abdülhamid 16 Temmuz 1894 tarihli iradesinde depremden zarar görenler için kendi adına 1000 lira bağışladığını, şehzade ve sultanlarının ise 500 lira ile kampanyaya katıldıklarını belirtti. Bu arada yabancı ülkeler de yardım kampanyaları düzenledi.
Bu deprem sonrasında 2. Abdülhamid biri Yıldız Sarayı bahçesine diğeri İstanbul Rasathanesi’ne konulmak üzere son sistem 2 sismograf alınmasına karar verdi.
Sarsıntının niteliğini ve etkilediği alanları araştırmak üzere Atina Rasathanesi Müdürü Ejinitis, 2. Abdülhamid tarafından İstanbul’a davet edildi. Ejinitis, Marmara Denizi’nde yaptığı araştırmanın sonuçlarını Padişah’a sundu.
Deprem çok şiddetli olmasına rağmen Marmara Denizi’nde meydana geldiği için İstanbul’daki binalarda çok büyük bir tahribata yol açmadı. Tahminlere göre bu depremde 280 kişi öldü, 298 kişi de yaralandı.
10 Temmuz depreminde yıkılan yerlerden birisi hiç beklenmedik şekilde Kapalıçarşı oldu. Yapılan araştırmada Kapalıçarşı esnafının dükkanlarını genişletmek amacıyla duvarları tıraşlayarak incelttikleri ve bu incelen kemerlerin depremin sarsıntısına dayanamadığı anlaşıldı.
1912 DEPREMİ
Osmanlı döneminde İstanbul’u etkileyen son büyük deprem 9 Ağustos 1912’de Şarköy-Mürefte’de meydana gelen 7,3 büyüklüğündeki depremdi.
Edirne’nin güneyinde büyük hasara yol açan deprem, İstanbul’da bir çok evin bacasının yıkılmasına, duvarlarının çatlamasına ve telgraf direklerinin hasar görmesine neden oldu.
İstanbul’u şiddetle sarsan 1894 ve 1999 depremleri arasında Marmara Denizi merkezli iki ayrı deprem daha şehirde etkili oldu. Bu depremlerin her ikisi de 6,4 büyüklüğünde olup, biri 4 Ocak 1935’te, diğeri ise 18 Eylül 1963 tarihinde meydana geldi. Her iki deprem de İstanbul’da şiddetli hissedildi, İstanbul bu depremleri önemli bir hasar görmeden atlatmayı başardı.
İstanbul’u derinden etkileyen ve insanların deprem gerçeği ile yüzleşmesine yol açan 17 Ağustos 1999 Marmara Depreminden 36 yıl önce 18 Eylül 1963’te meydana gelen 6,3 büyüklüğündeki deprem de şehri hayli sarstı fakat yıkılan bina olmadı. Bu depremde sadece bir kişi sarsıntıdan başına bir tuğla düşmesi sonucu hayatını kaybetti.
Haber : AA
TARİHTE DEPREMLER
Geçmişteki Büyük Depremler
| |
| TARİH BOYUNCA KAYDEDİLMİŞ DEPREMLER… İnsanoğlu, Japonya gibi deprem inşaatı teknolojisinde en ileri düzeydeki ülkelerde dahi halen doğa karşısında çaresiz kalırken, bugüne kadar tarih boyunca meydana gelen depremlerde milyonlarca kişi hayatını kaybetti. Bazı depremler tarihte çok büyük yıkımlara yol açarken, 1556 yılında Çin’in Şançi eyaletinde meydana gelen büyük depremde 830 bin kişi ölmüş, bölgedeki kasaba ve köyler tamamen yok olmuştu. Çin, Japon, Sovyet ve Amerikan sismologlar, 1960’ların ortalarından başlayarak, depremin önceden öğrenilmesine yönelik çok sayıda araştırma yaptılar. Bu alanda çeşitli ilerlermeler sağlanmasına rağmen, depremlerin zaman, yer ve şiddetinin doğru ve kesin bir biçimde önceden kestirilmesine ilişkin bir yöntem geliştirilmedi. Dünyada meydana gelen büyük depremlerden bazılarının şiddetleri ve yol açtığı can kayıpları şöyle: Yer Yıl Şiddeti Ölü sayısı Girit 365 — 50 bin Antakya 526 — 250 bin Damgan/İran 856 — 200 bin Yukarı Mısır 1201 — 1 milyon Şançi/Çin 1556 11 (*) 830 bin Kalküta/Hindistan 1737 — 300 bin Gansu/Çin 1920 8.5 200 bin Tokyo 1923 8.3 99 bin Erzincan 1939 8.0 32 bin 962 Varto 1966 6.5 2 bin 934 Kuzey Peru 1970 7.8 66 bin 794 Lice 1975 6.7 2 bin 385 Çaldıran 1976 7.5 3 bin 840 Tangşan/Çin 1976 7.8 240 bin Guatemala 1976 7.5 22 bin 778 Erzurum-Kars 1983 6.0 1226 Mexico City 1985 8.1 10 bin Kuzeybatı Ermenistan 1988 6.9 25 bin Kuzeybatı İran 1990 7.7 50 bin Kuzey İran 1997 7.1 1500 Kuzeybatı Afganistan 1998 6.1 5 bin Batı Kolombiya 1999 6.1 1171 (*) Mercalli ölçeğine göre: 1556’daki Şançi/Çin depreminin 11 olan şiddeti, 20. yüzyıldan önceki deprem şiddetlerinin Richter ölçeğine göre hesaplanamaması nedeniyle, Mercalli ölçeğine göre verilmiştir. – Pekin ve Tiencin kentlerine yakın Tangşan kentinde 20 Haziran 1976’da meydana gelen deprem, olasılıkla dünya tarihinde kaydedilmiş en çok ölünün olduğu ikinci büyük yer sarsıntısı. Çin Komünist Partisi uzun süre gerçek ölü sayısını açıklamamıştı. Çeşitli kaynaklar ölü sayısının 600 bin olabileceğini bildirmişlerdi. Tümüyle yeniden inşa edilen Tangşan, yine Çin’de 1556 yılında Şançi’de meydana gelen 830 bin insanın yaşamını yitirdiği tahmin edilen depremden sonra muhtemelen en çok insanın öldüğü deprem oldu.DÜNYA’DAKİ BÜYÜK DEPREMLERİN KRONOLOJİSİ… Türkiye, 7.4 şiddetinde merkez üssü Kocaeli olan depremle sarsılırken, dünyada 1980 yılından bu yana binin üzerinde can kaybına yol açan depremlerin geriye doğru kronolojisi şöyle: -30 Mayıs 1998- Afganistan’ın kuzeyini vuran şiddetli depremde 3 bin kadar insan yaşamını yitirirken, Takhar bölgesinde 50 köy yerle bir oldu. -4 Şubat 1998- İran’da meydana gelen 7.1 şiddetindeki depremde en az 2 bin kişi öldü, binlerce kişi yaralandı. Merkez üssü Afganistan sınırına 150 kilometre mesafede olan depremde 11 köy yok oldu, Kaen ve Birjand kentlerinde büyük hasar meydana geldi. -28 Mayıs 1995- Rusya’da 7.5 şiddetinde meydana gelen deprem ülkenin kuzeyindeki Sakhalin Adası’nda petrol üretim merkezi Neftegorsk kentinde 1989 kişinin yaşamına mal oldu. -17 Ocak 1995- Japonya’da merkez üssü liman kenti Kobe kenti olan 7.2 şiddetindeki depremde 6 bin 500 kişi öldü. -6 Haziran 1994- Kolombiya’da meydana gelen deprem ve depremde Paez Irmağı vadisinde meydana gelen toprak kaymasında bin kişi yaşamını yitirdi. -30 Eylül 1993- Hindistan’da ilki 6.4 şiddetinde olan bir dizi deprem ülkenin batısı ve güneyinde 36 köyün yıkılmasına 22 bin insanın ölmesine yol açtı. Depremin merkez üssünün Maharashtra, Andhra Pradeş ve Karnataka eyaletlerinin bulunduğu bölgede olduğu tespit edilmişti. -12 Aralık 1992- Endonezya’da, East Nusa Tenggara bölgesindeki birçok adada meydana gelen 6.8 şiddetindeki depremde 1490 kişi öldü. Babi Adası’nda 700 kişi yaşamını yitirdi. -20 Ekim 1991- Hindistan’ın başkenti Yeni Delhi’nin kuzeydoğusundaki Uttarkashi bölgesi yakınında meydana gelen 6.1 şiddetindeki depremde 1600 kişi öldü, 2 bin bin kişi yaralandı. -16 Temmuz 1990- Filipinlerde, merkez üssü Cabanatuan kenti olan 7.7 şiddetindeki depremde en az 2 bin kişi öldü, 3 bin 500 kişi yaralandı. Deprem sonucu 148 bin kişi evsiz kaldı. -21 Haziran 1990- İran’da 7.7 şiddetindeki deprem Gilan ve Zanjan bölgelerini vurdu, 35 bin kişi yaşamını yitirdi ve 100 bin kişi yaralandı. Deprem, 500 bin kişiyi de evsiz bıraktı. -7 Aralık 1988- Ermenistan’ın kuzeybatısını vuran 6.9 şiddetindeki depremde 25 binden fazla insan öldü, 18 bin kişi yaralandı. Spitak kasabası tamamen yok olurken, Leninakan kasabasının yarısı göçtü. -5 Mart 1987- Ekvador Cumhuriyeti’nde merkez üssü El Reventador olan depremde binin üzerinde kişi öldü, birkaç bin kişi kayboldu. -10 Ekim 1986- El Salvador’da meydana gelen 7.5 şiddetindeki depremde 1500 kişi öldü, 20 bin kişi yaralandı. Deprem 300 bin kişiyi evsiz bıraktı. -19 Eylül 1985- Meksika’da 8.1 şiddetinde meydana gelen depremde, 6 bin ila 12 bin insan öldü, 40 bin kişi yaralandı. -30 Ekim 1983- Türkiye’de Erzurum civarında 6.8 şiddetindeki depremde 1155 kişi öldü ve 500 dolayında kişi yaralandı. Deprem 35 bin kişiyi evsiz bıraktı. -13 Aralık 1982- Yemen’de 6 şiddetinde meydana gelen depremde 3 bin kişi öldü, 2 bin kişi yaralandı. Deprem başkent Sana’nın güneydoğusundaki Dhamar bölgesinin altını üstüne getirdi. -11 Haziran 1981- İran’da meydana gelen 6.8 şiddetindeki depremde 1027 kişi öldü, 800 kişi yaralandı. Depremde, Kerman bölgesindeki Golbaf kasabası yok oldu. -23 Kasım 1980- İtalya’da 7.2 şiddetindeki depremde 2 bin 735 kişi öldü, 7 bin 500’den fazla insan yaralandı. Merkez üssü Eboli’de olan deprem en çok Napoli’de geniş bir alanı etkiledi. Deprem sonucu 1500’ün üzerinde kişi kayboldu. -10 Ekim 1980- Cezayir’de meydana gelen 7.3 şiddetindeki depremde BM verilerine göre 2 bin 590 kişi öldü. Merkez üssü El Asnam kasabası olan deprem sonucu 330 bin insan evsiz kaldı.TARİHTE İSTANBUL DEPREMLERİ… İstanbul’da, 325 yılından bugüne kadar 13 şiddetli deprem meydana geldi. Bu depremlerde binlerce kişi hayatını kaybederken, kiliseler, surlar, camiler yıkıldı, dev dalgalar ve toprakta yarıklar oluştu. Türkiye Deprem Vakfı’ndan (TDV) alınan bilgiye göre, 325, 427, 478, 865, 986, 1462, 1500, 1509, 1719, 1754, 1766 ve 1894 yıllarında aletsel büyüklüğü tahmini 7 şiddetinde, 553 yılında da aletsel büyüklüğü tahmini 7.6 şiddetinde önemli 13 deprem meydana geldi. 553 yılında meydana gelen 7.6 şiddetindeki depremde kentteki birçok kilise ile surların bir kısmı yıkıldı, Marmara Denizi’nde sismik dalgalar oluştu. 1500 yılındaki depremde ise kentin alçak semtlerinde çok büyük hasar meydana gelirken, 109 cami ile 1070 ev yıkıldı. Surlar ve saray surları kısmen yıkılırken, tahmini 13 bin kişi öldü. Deprem Gelibolu ve Dimetoka’da da hasara neden oldu. İstanbul’da tahribe neden olan depremlerden 1894 yılında meydana gelen depremde ise deniz kıyısında çatlaklar oluştu, Rumeli yakasında sağlam olmayan binalar yıkıldı ve Kapalıçarşı’nın tavanı çöktü. Adalar’da Karamürsel’de büyük hasar meydana geldi. Öte yandan, Kocaeli’de 715 yılında meydana gelen depremde de İstanbul’un üçte biri yıkıldı.-İSTANBUL’UN TARİHİ BİNALARI HASAR GÖRMEDİ- Bu arada, İstanbul’un tarihi binaları merkez üssü Kocaeli olan depremi, hasarsız atlattı. Topkapı Sarayı, Yerebatan Sarnıcı, Ayasofya Müzesi, Beylerbeyi Sarayı ve tarihi camiler sarsıntıyı ilk tespitlere göre hasarsız atlatırken, Dolmabahçe Sarayı’nın Kabul Salonu’nun üst kısmında ufak çatlaklar oluştu, bazı vazolar devrilerek kırıldı. |
Mustafa Kemal’den Bulgar tiyatroculara: “Sofya’da bir kızı çok sevdim, ama onu bana vermediler” .
Bulgar Miti Kovaçeva, Sofya’ya askeri ataşe olarak atanan Mustafa Kemal’le 1914’te tanıştı. Strauss’un ‘Güzel Mavi Tuna’ valsiyle başlayan ilişkileri, Miti’nin general babasının itirazı yüzünden sona erdi. Fakat Sofya’nın en güzel kızı, öldüğü güne kadar Mustafa Kemal’i sevdi.
Bulgaristan’a askeri ataşe olarak atanan Mustafa Kemal 27 Ekim 1913’de vardığı Sofya’daki ilk günlerini sıkıntı içinde geçirdi. Önceleri otelde kalan Mustafa Kemal daha sonra Alman asıllı Madam Hilda Christianus’un evine taşındı. Mustafa Kemal bir süre sonra elçiliğe yakın bir ev tuttu ve şehirden ayrılıncaya dek burada yaşadı.
ÇAR’LA OPERADA TANIŞTI
Türk asıllı Bulgar Milletvekili Şakir Zümre Sofya’ya alışamayan Mustafa Kemal’i bir gece Verdi’nin ünlü Aida operasının prömiyerine götürdü. Antrakta Bulgar Çarı Ferdinand’la tanışan Mustafa Kemal, opera bittiğinde büyülenmiş bir halde salonu terk etti. Aida’nın büyüsüne kapılanlar arasında eski Savunma Bakanı General Kovaçeva ve kızı Miti de vardı. Genç bekâr erkekler ise Aida’dan çok General Kovaçeva’nın öğrenimini İsviçre’de tamamlamış olan güzel kızı Miti’nin dikkatini çekmeye çalışıyorlardı. Mustafa Kemal ve Miti o gece birbirlerini fark etmediler ama Aida operası yaklaşık bir ay sonra yollarını kesiştirecekti…. Sofya’ya alışan ve çevresi giderek genişleyen Mustafa Kemal 1914 Şubat’ının ilk cumartesi günü Şehir Kulübü’nde General Kovaçeva ve ailesiyle tanıştı. Miti ve Mustafa Kemal’in “Güzel Mavi Tuna” valsı da işte bu tanışma gününde yaşandı. O gecenin hemen ertesinde Mustafa Kemal, General Kovaçeva’nın evine davet edildi. Türk zabitinin aileyle yakınlaşması, Miti ile daha fazla zaman geçirmesini sağladı. İkili sık sık Boris Parkı’ndaki buz pateni pistine, Çar Osvobodidov Bulvarı üzerindeki Bulgarya pastanesinegitmeye başladılar. Ancak kısa bir süre sonra bir tatsızlık yaşandı. Halk tiyatrosuna bilet almaya giden Miti’nin yolu gazi bir yüzbaşı tarafından çevrildi. Yüzbaşı babasıyla beraber Türklere karşı savaştıklarını hatırlatarak, Sofya’daki birçok kimsenin genç Türk zabitiyle yaşadığı ilişkiden duyduğu rahatsızlığı dile getirdi. Olayın ardından eve kapanan Miti ve yaşananları duyan Mustafa Kemal, birkaç gün hiç konuşmadılar. Sonra ortak dostları devreye girdi ve Bulgarya pastanesinde yine buluştular. Sorunu konuşmadan çözmüşlerdi. 24 Mayıs’ta bir bayramı kutlaması için Askeri Kulüp’te düzenlenen balo, ikilinin tüm Sofya’ya meydan okudukları gece olarak akıllarda kaldı. Geceye yeniçeri kıyafetiyle katılan Mustafa Kemal, “en özgün kıyafet sahibi” seçildi. Mustafa Kemal, onuruna çalınan vals başlayınca tüm salonun bakışları arasında Miti’ye doğru ilerledi ve birlikte piste çıktılar. Başta Bulgar Çarı olmak bütün kalabalığın önünde herkese meydan okuyorlardı. Kısa bir süre sonra Miti ve Mustafa Kemal her zaman gittikleri Boris Parkı’nda bu defa gelecekleri üzerine konuşuyorlardı. Mustafa Kemal, Miti’ye klasik bir evlenme teklifinde bulunmadı. Aksine yaklaşan savaşlardan, Türkiye’nin gelenekleri ve diniyle farklı bir ülke olduğundan söz etti. Miti hepsini dinledi ve “Evet diyorum, ne olacaksa birlikte olsun” dedi. Miti evine gidip haberi annesine verdi. General Kovaçeva’nın bu işe hazırlanması gerekiyordu. Miti ve annesi mutfakta plan yaparken Mustafa Kemal’in geldiğini duydular. Klasik selamlaşmanın ardından ikierkek baş başa kaldılar. Mustafa Kemal Miti’yle evlenmek istediğini açıkladı. General Kovaçeva biraz daha beklemenin hepsi için daha iyi olacağı yanıtını verdi. Mustafa Kemal Miti ile görüşmeye devam etmelerine izin verilmesini istedi, General de bunu onayladı. General Kovaçeva kararı ertelemişti ama Sofya’da belirli bir çevrenin tek dedikodusu Miti-Mustafa Kemal ilişkisi olmuştu. Rahatsızlığı artan General Kovaçeva, Mustafa Kemal’e “Bu evlilik olmayacak ve artık Miti ile görüşmesiniz iyi olur” mesajını iletti. Mustafa Kemal derin bir sessizliğe gömüldü. Miti ve ailesiyle zaman zaman şehir kulübünde karşılaştılar ama birbirlerini görmezden geldiler.
SON BULUŞMA
General Kovaçeva kızını avukat Gergi Haciyordanov ile nişanlamaya karar verdi. Mustafa Kemal ise o günlerde Sofya’dan ayrılmaya ve cepheye gitmeye için hazırlanıyordu. Miti nişanlanırken Mustafa Kemal de bavullarını toplayıp İstanbul’a döndü… Bir yıl sonra Mustafa Kemal Çanakkale Zaferi ile tüm dünyanın tanıdığı bir isim olmuş, Miti ise zorla evet dediği nişanlısından ayrılmıştı. Sofya’ya dönen Mustafa Kemal General Kovaçeva’ya kararında bir değişiklik olup olmadığını sordu. Yanıt yine olumsuzdu ama general bu kez vedalaşmalarına izin vermişti. Miti ve Mustafa Kemal Bulgarya pastanesinde son kez buluştular. O bir saate bir yılın hasretini ve bundan sonra ayrı geçirecekleri yılların özlemini sığdırmaya çalıştılar. Mustafa Kemal’in Miti’ye son sözleri “Sana karşı hissettiklerim yaşamım boyu değişmeyecek” oldu.
Atatürk’ün İlk Aşkı
Balkan ülkelerine turist olarak giden Türkler, Atatürk’ün doğduğu, yaşadığı, öğrenim gördüğü mekanları da mutlaka ziyaret ediyor. Türk turistler Yunanistan’ın Selanik kentindeki Atatürk’ün doğduğu ev ile askeri eğitim aldığı Makedonya’nın Manastır (Bitola) şehrindeki Askeri İdadi binasını görmeden geçemiyor.
Tur şirketlerinin yanı sıra bireysel olarak Yunanistan’a giden Türk turistlerin büyük çoğunluğu mutlaka Selanik’teki Atatürk’ün doğduğu eve uğruyor.
Bugün müze olarak kullanılan Atatürk Evi’nin sorumlusu olan Canan Emin, Türk turistlere bir müze olarak düzenlenen evi gezdiriyor ve ayrıntılı bilgi veriyor.
Selanik’in Aya Dimitriya Mahallesi, Apostolu Pavlu Caddesi 75 numaradaki evin bitişiğinde Türk Konsolosluğu bulunuyor.
Tur şirketleriyle Selanik’e gelen Türk turistler için sorun olmamakla beraber, tur programını kendisi düzenleyen Türk turistler için Atatürk’ün doğduğu evi bulmak biraz güç. Çünkü, bir müze olarak düzenlenmiş olmasına rağmen Atatürk Evi’ne ilişkin, hiçbir turistik, kültürel tanıtım belgesinde bilgi yer almıyor.
Selanik’teki turizm kuruluşlarının, kültürel, tarihi ve arkeolojik anıtlara ilişkin broşürlerde yada turistik şehir haritasında Atatürk Evi’ne yer vermeyişleri ilginç karşılanıyor. Selanik’teki Atatürk Evi’nin bulunduğu bölgedeki cadde ve sokaklarda da yönlendirme tabelaları bulunmuyor.
Yalnızca binanın yan sokağa bakan cephesinde, kapının sağ köşesine 1933 yılında yerleştirilen, binanın, Türkiye Cumhuriyeti’nin kurucusu Mustafa Kemal Atatürk’ün dünyaya geldiği ev olduğunu belirten, Türkçe, Elence ve Fransızca olarak, “Türk milletinin büyük müceddidi ve Balkan ittihadının müzahiri Gazi Mustafa Kemal burada dünyaya gelmiştir. İş bu levha Türkiye Cumhuriyeti’nin onuncu yıl dönümü münasebetiyle konulmuştur. Selanik, 29 Birinciteşrin 1933” yazılı mermer bir plaka göze çarpıyor.
Manastır’daki Askeri Okul
Mustafa Kemal Atatürk’ün 1896-1899 yılları arasında öğrenim gördüğü Makedonya’nın Manastır (Bitola) kentindeki Askeri İdadi de Türk turistlerin önemli uğrak yerleri arasına girdi.
Bugün Manastır Kültür Müzesi olarak kullanılan okul binasının birinci katında düzenlenen anı odasında, Atatürk’ün balmumu heykeli, büstü ve bazı kişisel eşyalarıyla, hayatı, katıldığı savaşlar, devrimleri, veciz sözlerini içeren bilgiler, fotoğraflar ve Atatürk ile ilgili Türkçe ve diğer dillerde yayımlanmış kitap, broşür ve dergiler sergileniyor.
Müze görevlisi, ziyaretçiler geldiğinde, yönetmenliğini Fuat Çağlar’ın yaptığı Genelkurmay Başkanlığı tarafından hazırlanan “Güneşin Adı: Mustafa Kemal” isimli kısa filmi de hemen gösterime sokuyor.
Işıklı parolarla Büyük Taarruz, Sakarya Meydan Muharebesi, Çanakkale Savaşı Türkçe, İngilizce ve Makedon dillerinde anlatılıyor.
Atatürk’ün, eğitimi sırasında aldığı notların da sergilendiği odada, ziyaretçilerin duygu ve düşüncelerini ifade ettikleri anı defteri de bulunuyor.
Anı Odası’nı gezen Türk turistler, duygu ve düşüncelerini de Anı Defteri’ne yazıyor.
Atatürk’ün İlk Aşkı Eleni’nin Gözyaşları
Atatürk Anı Odası’nı gezenlere müze görevlisi tarafından bir aşk mektubu veriliyor. Atatürk’ün Askeri İdadi’de öğrenci olduğu dönemdeki “İlk aşkı” Eleni’nin yazdığı mektup…
Bir Rum iş adamının kızı olan Eleni ile Mustafa Kemal’in evlenmesine önce Atatürk’ün annesi Zübeyde Hanım’ın izin vermediği, daha sonra da babasının Eleni’yi kahyasıyla evlendirdiği anlatılıyor.
Eleni’nin Müzede Dağıtılan ve Atatürk’e Hitaben Yazdığı Aşk Mektubu Şöyle:
“Çok seneler geçti, ben halen her gün senden haber bekliyorum. Herhangi bir zamanda mektubumu alırsan, beni hatırla. Kağıttaki gözyaşlarımı görebileceksin. Yıllar ve olaylar geçiyor, seninle ilgili çok şeyler konuşuluyor. Mektubumu okurken, başka kadını seviyorsan, mektubumu yırt.
Manastırlı Eleni Karinte, bir gün tanıdığı ve aşık olduğu adama bütün ömrünü harcamıştır. Benim seni sevdiğim kadar, o kadını o kadar çok seviyorsan, kendisine hiçbir şey söyleme, senin kadar mutlu olmasını diliyorum. Fakat, balkondaki kızı hatırlıyorsan ve başkasını sevmiyorsan, seni beklediğimi ve ömrüm boyunca bekleyeceğimi bilmeni istiyorum.
Döneceğini, beni unutmayacağını biliyorum. Babam vefat etti. Beni senden ayırdığından tam bir yıl geçti, beni eve kapattı ve bir ay çıkmama izin vermedi. Ağladım, biliyorum ki tüm kilitleri ve hapisleri boşuna harcadı.
Beni evlendirecekleri adamı sadece bir kez gördüm ve kendisi bana onu sevebileceğimi söyledi. Ben kendisine, ‘Hayır, ben sadece ilk aşkımı seviyorum’ dedim. Babam beni hiç bir zaman affetmedi ve ben de kendisini affetmedim. O zamanlardaki gibi artık genç ve güzel değilim.
Ebediyen seni seven ve seni bekleyen, Eleni Karinte’n.”
Atatürk’ün aşkı Fikriye
Fikriye kimdir?
Fikriye Atatürk’e aşık mıydı?
Atatürk’ün Fikriye’ye verdiği değer…
Atatürk’ün gizli aşkı Fikriye’miydi?
Bütün bu bilinmeyen sorulara Atatürk’ün Yaveri Salih Bozok bakın nasıl açıklık getiriyor.
Atatürk’ün Yaveri Salih Bozok Anlatıyor;
Fikriye Hanım, Atatürk’ün annesi Zübeyde Hanım’ın ikinci kocasının kardeş çocuğu idi. Bir aile yakınlığı olduğundan, Fikriye, zaman zaman Zübeyde Hanım’ın yanında kalıyor ve tabii Mustafa Kemal Paşa ile birlikte bulunuyormuş…
Akaretler’deki evlerinde hemen hep bir arada bulunmuşlar. Zübeyde Hanım Fikriye’yi sever, ama kızı Makbule, nedense Fikriye’den bir türlü hoşlanmazmış!.. İkide bir kapışırlar, Zübeyde Hanım araya girer, Fikriye bir süre evden uzaklaşır, sonra yine birlikte olurlarmış…
Bu arada Fikriye’yi bir Mısırlı zengin istemiş… Ailesi düşünmüşler, taşınmışlar, sonra vermişler Fikriye Hanım’ı… Fakat Fikriye, Mısırlıların hareminde yaşamaya bir türlü razı olmamış.. Bir süre beraberlikten sonra, Mısır’dan ayrılmış ve İstanbul’a gelmiş… İstanbul’a geldikten sonra yine Akaretler’deki evde birlikte yaşamaya başlamışlar…
O sıralar Mustafa Kemal Paşa da İstanbul’da olduğu için, hep beraber oldukları da olurmuş… Şişli’deki evin işlerini de el altından uzun bir süre, Fikriye çekip çevirmiş…
Kuvayi Milliye’yi örgütlemek ve yurdun üstüne leş gibi uzanan Yunanı denize dökmek için Mustafa Kemal Paşa, Anadolu’ya geçince Paşa’nın çamaşır, yatak, çarşaf gibi kirlileri yıkayacak, elbiselerini ütüleyecek birine ihtiyacı olmuş…
Eli bu işlere yatkın Bekir Çavuş adlı biri vardı; bütün bu çeşit ev hizmetlerini o görürdü. Ben Ankara’ya geldiğim zaman bu işlerde Bekir Çavuş’u buldum.
Mustafa Kemal Paşa’nın Selanik günlerinden dostu Mithat Bey vardır, Ankara’ya geldi.
Paşa ile çok yakın arkadaşlığı olduğu için, bir ara kendisine ev işlerini çekip çevirecek bir kadına ihtiyacı olduğunu hatırlatmış. Paşa da adam bulamadığını söyleyince Mithat Bey, “Niçin Fikriye’yi Ankara’ya getirtmediğini” sormuş. Gerçekten Fikriye, biçilmiş kaftan gibi bu işe uygun kadındı. Mithat Bey, bunu kendisine iş edindi ve bir gün Fikriye Hanım’la birlikte Ankara’ya çıkageldi.
Bu gelişi Mustafa Kemal Paşa’dan başka herkes yadırgadı. Bunca erkeğin arasında tek bir İstanbullu kadının barınabileceğine, hiçbir Allah’ın kulu inanmıyordu. Hele Bekir Çavuş, ateş püskürmekteydi!.. O zamana kadar Mustafa Kemal Paşa’nın bütün işlerini o yürütürken, bir kadının gelip işlerini elinden alması ve oğlu gibi bağlandığı Mustafa Kemal Paşa’dan kendisini uzaklaştırması benimsenecek iş değildi!.. Kıyametler koptu. Ben kendi kendime bu Fikriye Hanım’ın bir süre sonra İstanbul’un kısa yolunu sormaya başlayacağına inanıyordum…
Fakat olaylar hiç de beklediğimiz gibi gerçekleşmedi…
Bir kere Fikriye Hanım, Bekir Çavuş’u işinden uzaklaştıracağına, Bekir Çavuş’un emrine girmiş göründü. Bekir Çavuş, çoktandır arayıp da bulamadığı yardımcıyı görünce, Fikriye’ye dört elle sarıldı. Sökükleri Fikriye dikiyor, yemekleri Fikriye yapıyor, bulaşıkları Fikriye yıkıyor; fakat sofrayı Bekir Çavuş kuruyor, sabah kahvesini Paşa’ya Bekir Çavuş götürüyor, Paşa’yı Bekir Çavuş giydiriyordu. Adeta Bekir Çavuş bir derece terfi etmiş gibi bir şey oldu…
…Fikriye kadınlar için ortadan az uzun, ince, kara gözlü, kara kaşlı, aydınlık yüzlü bir kadındı.
Güzelden fazla, alımlı idi…
İstediği zaman kişiliğini insana duyurur, istediği zaman odanın içinde varlığı bile fark edilmezdi.
Bu marifet, çok az insanda, hele çok az kadında vardır. Paşa’nın yalnız ihtiyaçlarını karşılamıyor, ona arkadaşlıkta ediyordu. Nitekim, Mustafa Kemal Paşa, çeşitli zamanlarda, özellikle sabahları Fikriye’yi yanına alarak yürüyüşe çıkar ve bu yürüyüşlerden çok hafiflemiş olarak dönerdi.
…Velhasıl Fikriye Ankara’nın çorağında açmış bir akgül gibiydi… Herkes onu görüyor, beğeniyor, fakat kimse koklamaya ve koparmaya cesaret edemeden, ona saygı ve sevgi ile bakıyordu…
…savaş günlerinin bütün mahrumiyetlerine, tehlikelerine, heyecanlarına, fırtınalarına rağmen; Çankaya, Fikriye Hanım’ın sayesinde hiç güneşsiz kalmadı!..
Ama, Türk ordularının İzmir’e varmasıyla birlikte, Fikriye Hanım’ın Çankaya’ya kocaman bulutlar yığılmaya başlamış… Önce kadınsı bir sezgiyle İzmir’den kuşkulanmış; hele Latife Hanım’ın adı gazetelere geçince, Fikriye Hanım’lı Çankaya, sofrasız akşamlar yaşamaya başlamış!..
Zaten halkın, “ince hastalık” dediği ciğer tüberkülozu çekiyordu…
Bu olayların getirdiği keder ve endişe, hastalığı daha da kamçıladı. Münih’te bir sanatoryuma tedavi için gönderildi…
Dönüşünü, Çankaya’ya kabul edilmeyişini, beni arayışını ve Çankaya’dan dönerken, faytonda kalbine bir kurşun sıkışını anlatmaya dilim varmıyor…
Bugün düşünüyorum da, Latife ortaya çıkmasaydı, acaba Fikriye için Mustafa Kemal Paşa ile evlenme ümidi var mıydı?.. Hayır, böyle bir ihtimal yine de yoktu, sanırım…
…Bugün, bütün duygulardan sıyrılmış olarak olaylara bakabildiğim için, düşüncelerimin daha doğru olduğu muhakkaktır. Fakat, o günlerde de olaylara bakışımda büyük yanılgılar olmadığını görmek, bana zevk ve güven veriyor. Bu gerçekçi bakışı da kendime değil Mustafa Kemal Paşa’ya borçlu olduğumu biliyorum…
Alıntı:İki Aşk Arasında Atatürk
Atatürk’ün eşi Latife Hanım
Atatürk’ün Latife Hanım’la tanışması
Kurtuluş Savaşı’nın son anlarında Türk Ordusu İzmir’e girmiş, düşman son anlarını yaşamaktadır. Ancak İzmir, alev alev yanmakta ve yağmalanmaktadır.
Atatürk’ün Yaveri Salih Bozok anlatıyor:
…Bütün çalışmalara rağmen yangının önü alınamadı. Elverişli rüzgarında etkisi ile kısa bir zamanda büyüdü ve bir kolu Kordon’u silip süpürerek Mustafa Kemal Paşa’nın oturduğu eve kadar dayandı. İsmet ve Fevzi paşalar çoktan karargahlarını boşaltmışlar, yangından uzakça başka yerlere çekilmişlerdi. Ben, Mustafa Kemal Paşa’ya hatırlattıkça, o pencereden yangına bakıyor:
– Görmüyor musun, daha çok uzakta… Bize gelene kadar işimizi bozmayalım. Hem rüzgarın başka yöne sürüklemeyeceğini nerden biliyorsun?.. diyor, işini sürdürüyordu.
Sonunda Fevzi ve İsmet paşalar geldiler ve karargahın yerini değiştirmesi gerektiğini sıkça söyleyince, bana, “hazırlığın ne olduğunu” sordu.
– En uygunu, Uşşakizadelerin köşkü Paşam. Gereken hazırlıkları yaptım. İçinde yaşlı bir kadın olan Uşşakizadelerin büyükannesi ile, küçük kızları var. Onların bölümleri ayrı… Ne bizim onları, ne de onların bizi rahatsız etmeleri olasılığı söz konusu olur, dedim.
Paşalarda uygun görünce, Mustafa Kemal Paşa:
– Pekala, hemen taşınalım ve işimize koyulalım… dedi. Hemen o gece taşındık…
Latife Hanım’ın Mustafa Kemal Paşa’yı ve yanındakileri karşılaması
– İzmir’i teşrifinizle Türk Milleti muradına erdi. Evime şeref vermenizle, ben muradıma ermiş bulunuyorum… Hoşgeldiniz Paşam! Hoş geldiniz Paşalarım!.. Bu gecenin minnettarlığını ömrümün sonuna kadar taşıyacağım…
Böyle karşıladı evinin kapısında, Uşşakizade Latife Hanım, Mustafa Kemal Paşa ve arkadaşlarını!..
Paşa, biraz şaşarak, biraz da hoşlanarak dinledi bu sözleri kapıda; sonra beraberindeki İsmet ve Fevzi paşalara dönüp:
– Girelim! dedi.
Haftalar ilerledikçe Uşşakizade Latife Hanım ile Mustafa Kemal Paşa arasındaki samimi görüşmeler nihayet derin bir sevgiye dönüşür
Mustafa Kemal Paşa ve Latife Hanım evleniyorlar
…1923 yılının 29 Ocağında İzmir Göztepe’deki Uşşakizade Muammer Bey’in köşkünde Gazi Mustafa Kemal Paşa bir çay veriyordu. Bu çaya İzmir’in bazı ileri gelenleri ile, İzmir’de bulunan Mustafa Kemal Paşa’nın arkadaşları, Uşşakizadelerin yakın akrabaları çağırılmıştı.
Kimsenin nikahtan haberi yoktu!.. Hatta İzmir Kadısı nikah için çağırıldığını, köşke geldikten sonra benden öğrenmişti. Gazi Paşa “böyle olsun” istemişti… Böyle de yapıldı!..
Değişen Latife Hanım ve tartışmalar
Evlilik, Mustafa Kemal Paşa’nın hayatında hemen hiçbir şey değiştirmemişti… Fakat Uşşakizade Latife, Latife Mustafa Kemal olunca, gözle fark edilecek kadar değişti. Kendisini bunca desteklediğim ve evliliğini az çok bana borçlu olduğu halde, bana bile biraz yukardan bakıyor, buyruklarının hemen yapılması konusunda titizleniyor, bazen de hırçınlaşıyordu…
…Birinci TBMM, kendisini feshedip yeni seçimlere gidilince, Mustafa Kemal Paşa bir yurt gezisine çıkmayı kararlaştırdı. Gezi Konya, Adana, Mersin’i kapsıyordu.
Geziye Mareşal üniformasıyla çıkıyor, yanına karısınıda alıyordu. Gezinin politik amaçları olmasa Gazi Paşa, sivil elbiseleri üstünden çıkarmaz, tantanalı Mareşal elbisesiyle görünmeye karar vermezdi…
…Latife’nin yol boyu neşesizliği hemen herkesin dikkatini çekmişti. Mustafa Kemal Paşa bana bir aralık:
– Nesi var?.. Kaygılı görüyorum!.. dedi.
Ben önemsemedim:
– Yol yorgunluğudur Paşam… Bir süre sonra o da bizim gibi alışır!..
Ama, Latife’de, yol yorgunluğundan öte bir huzursuzluk vardı. Ne olduğunu bir türlü anlayamadık!
Yurt gezisi sırasında aralarında birkaç tartışma yaşanır
…Bu geziden sonra Latife, “milletvekili olacağım” diye tutturdu. Kadınların seçme ve seçilme hakkı yoktu ve elbet seçilemezdi!.. Fakat Gazi Paşa’yı sıkıştırıyor, kadınlara oy hakkı tanınmasını ve seçme hakkı ile birlikte seçilme hakkının da verilerek milletvekili olmasının sağlanmasını istiyordu!..
Bir zaman bunu sorun yaptı…Küstü yemeklere inmedi, konukları karşılamadı, tepindi; ve seçimlerden sonra, hiç bir şey olmamış gibi günlük hayatını sürdürmeye başladı…
Uzun süren hoş olmayan hadiselerin ardından, Mustafa Kemal Paşa ve Latife Hanım’ın evliliği sona erer
Türkiye Cumhuriyeti Cumhur Başkanı Mustafa Kemal Paşa ile Uşşakizade Muammer Bey’in kızı Latife Hanım arasındaki evlilik, işte 2 yıl 6 ay, 4 gün sürdükten sonra, 25 Ağustos 1925 tarihinde göz yaşlarıyla ıslanarak böyle sona erdi…
Atatürk’ün Aşkları – Atatürk’ün aşık olduğu kadınlar
Atatürk’ün bilinen ve bilinmeyen aşkları…
Atatürk’ün iki aşkı olduğunu bilinir; birincisi Fikriye, diğeri Latife Hanım ancak…
Münir Hayri Egeli ile 1937 yılında kaleme aldığı ve yeni ortaya çıkarılan “Ben Bir İnkıláp Çocuğuyum” adlı filmin senaryosunda Atatürk; Emine, Hatice, Makedonyalı Eleni ve Naciye’den de bahsediyor. Atatürk’ün bu senaryosu yakında filme çekilecek
Mustafa Kemal Atatürk’ün geçen hafta bilinmeyen bir yönü, bir film senaryosu yazdığı ortaya çıktı. Atatürk bu senaryoyu dönemin sinemayla ilgilenen en ünlü siması Münir Hayri Egeli’nin yazdığı senaryo üzerinde kendi el yazısıyla tashih ve yazıya uzun eklemeler yapmış. Tarihçi-yazar İsmet Bozdağ senaryonun varlığını doğruluyor ancak senaryoyu Atatürk’ün değil, Münir Hayri Egeli’nin yazdığını iddia ediyor. Ama Milli Kütüphane’de Atatürk’ün 1937 tarihli vasiyetinde senaryonun filme çekilmesini istemiş. Bütün masrafların da kendisi tarafından karşılanacağını belirtmiş. Ancak Atatürk’ün bir yıl sonra hayattan ayrılmasıyla senaryo da hayata geçememiş.
Münir Hayri Egeli bu senaryonun varlığından 1954’te yazdığı Bilinmeyen Yönleriyle Atatürk kitabında bahsetmiş. Fakat bu detay herkesin gözünden kaçmış. İşte bu detaya araştırmacı-yazar İlknur Güntürkün Kalıpçı ulaşmış. Şimdi Atatürk’ün vasiyetinin yerine getirilmesi için bu senaryo filme çekilecek. Filmde Atatürk’ün 1927-1938 yılları arasında politik kişiliğinden çok aşkları ve insani yönü anlatılacak.
Dört aşk hikayesi var
Filmin adı belli: “Ben Bir İnkıláp Çocuğuyum” Yönetmeni de belli: Biray Dalkıran. Bu hafta gösterime giren “Cennet” filmiyle adı gündeme gelen yönetmen Biray Dalkıran, Atatürk’ün vasiyeti olan bu filmi çekecek olmaktan dolayı çok mutlu. İlknur Kalıpçı kendisine projeden bahsettiğinde çok heyecanlanan Dalkıran ‘Atatürk’ün senaryonun filme çekilmesini vasiyet ettiğini öğrendiğimde ‘Bu filmi kesinlikle ben yapmalıyım’ dedim.’ ‘Bu vasiyeti yerine getirecek olmak benim için büyük bir gurur’ diyor.
Herkes gibi kendilerinin de Mustafa Kemal’i sadece devlet adamlığı ve askerliğiyle tanıdıklarını anlatan Dalkıran ‘Meğer bilmediğimiz pek çok yönü varmış. Bizim de senaryoda en çok özel hayatı ilgimizi çekti. Herkes Atatürk’ün iki aşkı olduğunu bilir ama meğer dört aşkı daha varmış. MeselaEmine, Hatice, Makedonyalı Eleni, Naciye varmış. Kitapta ondan da bahsetmiş. Zaten filmi de bu aşk hikayesiyle başlatmak istiyoruz’ diyor.
Film beni bitirebilirde
Filmin çekimlerine bir ay sonra başlanacak. Bu proje için 8-10 milyon dolar gibi büyük rakamlar gözden çıkarılmış. Bu paranın büyük bir kısmını Sarı Zeybek projesine destek olan Türkiye Sivil Toplum Kuruluşları Konfederasyonu Genel Başkanı Hasan Ekşi karşılayacak.
‘Başrol oyuncusu belli oldu mu?’ diye sorduğumuz Dalkıran Atatürk’ü oynayacak kişiyle ilgili kriterlerini şöyle anlatıyor: ‘Ünlü biri olması konusunda da ısrarcı değiliz. Sonuçta Atatürk’ün belli kıstasları var. Duruşu, hareketleri, mimikleri, dudak hareketleri gibi… Mesela Haluk Bilginer düşündüğümüz isimler arasında. Tabii önceden Atatürk’ü canlandırmış kişiler de listemizde yer alıyor.’
Dalkıran çekeceği filme güveniyor ama kariyerini de düşünmüyor değil: ‘Bu film direkt kariyerimle ilgili. Bundan önce birçok film, belgesel, klip ve reklam filmleri çektim. Ama bu film bambaşka ve hiçbir şeyle kıyaslanamaz. Bu film başarısız olursa kariyerim biter’ diyor.
Asker dediler Atatürk’e kız vermediler
Senaryoda Atatürk’ün komşu kızı Hatice’ye de aşık olduğu yazılı. Hatta Atatürk ile birlikte senaryoyu kaleme alan Münir Hayri Egeli’nin anlatımına göre, Hatice Hanım bir kış gecesi Egeli’nin ısrarlarına dayanamayarak hikayesini şöyle anlatmış:
‘Selanik’te Zübeyde Teyzelere yakın oturuyorduk. Mustafa Bey’i çocukluğumdan beri kapımızın önünden geçtikçe görürdüm. Naciye isminde bizden çok büyük bir kız arkadaşımız onun her geçişinde pencereye koşar onu seyrederdi. Arkadaşlarla karar verdik, ilk fırsatta Naciye Abla’nın sevgisini Mustafa Bey’e duyuracaktık. Zübeyde Teyzelere de sık sık gittiğim için bu işi bana verdiler. O gün evlerine gittim ve sofadan geçerken bir saksı içinde kırmızı karanfiller gördüm. Hemen birini kopardım, Mustafa Bey’in odasına girdim. Masanın üzerinde bir tarih kitabı vardı. Hemen karanfili kitabın açık sayfasına koydum. Mustafa Bey geldi. Annemin ve annesinin ellerini öptü. Çiçekten dolayı çok heyecanlı idim. Mustafa Bey benim heyecanlı olduğumu hissetti ve dikkatlice gözlerime baktı. Daha sonra derslerinin olduğunu söyleyip odasına çıktı. Birdenbire Mustafa Bey’in merdivenlerden indiğini ayak seslerinden anladım. ‘Bu çiçeği benim kitabımın arasına kim koydu?’ diyecek gibi geliyordu. Mustafa Bey odanın kapısında göründü. Gözlerimle ben ettim sen etme der gibi ona baktım. Oda bana o manalı mavi gözleriyle bakıyordu. Mustafa Bey bir arkadaşını görmek için tekrar dışarı çıkacağını söyledi ve gitti. O günden sonra ne Zübeyde Teyzelere gidiyordum ne de Mustafa Bey’in görünebileceği yerlere uğrayabiliyordum. Bir gün evdeki büyütmeden Zübeyde Teyze’nin beni Mustafa Bey’e istediğini öğrendim. Annem askerler hep uzaklara giderler, ben kızımdan uzaklaşamam düşüncesiyle işi sürüncemeye sürmüş. Mustafa Bey Harbiye’den erkanıharp yüzbaşısı olarak çıktığın da tekrar beni istedi. Ama annem yine fikrinden vazgeçmedi ve beni başka biriyle söz kestirdi.’
İlk göz ağrısı Emine’ydi
Mustafa Kemal Atatürk’ün özel hayatında genelde Fikriye ve Latife Hanım’ın adı geçiyor. Latife Hanım 1923-1925 yılları arasında Atatürk ile evliydi. Atatürk ile birbirine aşık olduğu söylenen Fikriye Hanım’ın ise aşkına karşılık bulamadığı için 1924 yılında Çankaya Köşkü önünde silahla intihar ettiği belirtiliyordu. Ama senaryoya göre Atatürk’ün hayatında bir de Emine var. Münir Hayri Egeli’nin Bilinmeyen Yönleriyle Atatürk kitabında ve senaryoda Atatürk’ün ilk ve son aşkının Selanik Merkez Kumandanı Şevki Paşa’nın kızı Emine Hanım olduğu yazıyor. Atatürk ölümüne kadar kız kardeşi Makbule Hanım vasıtasıyla ondan haber aldığında mutlu olmuş, evlenmediğini öğrendiğinde çocuklar gibi neşelenmiş. Hatta çok sevdiğini söylediği Eminem şarkısını da bu yüzden çok severmiş ve şarkı her çalındığı ortamda iştirak edip kimi zaman gözlerinden yaş gelirmiş.
Mustafa Kemal Selanik’ten ayrılırken Emine Hanım’ın ‘Harbiye’ye ne zaman gidiyorsun?’ yazdığı nota şöyle cevap vermiş: ‘Bu dakikada vapura gidiyorum. Bu an-i mes’um bize kan ağlatacak. Bendeniz sizi unutmayacağıma vicdanen yemin eder, sizden de aynı vefayı beklerim, allahaısmarladık. Mustafa Kemal’
‘Bu senaryonun ruhuna sadık kalınması elzem’
Filmin senaryosunu Atatürk ile yazan Münir Hayri Egeli 1904’te İstanbul’da doğdu. Çeşitli okullarda öğretmenlik ve müdürlük görevlerinde bulundu. Milli Temsil Akademisi (Devlet Tiyatrosu) ve film rejisörlüğü de yaptı.
Egeli, kitabında senaryonun yazılma kararının nasıl alındığını özetle şöyle anlatmış: ‘Birgün beni Çankaya’dan çağırttılar. Atatürk kütüphanedeydi. ‘…şirketinden bir mektup aldım. İnkılábımıza dair film yapmak istiyorlar. Bu bizim işimiz olmalı. Bu senaryo benim hayatımla mesela bir öğretmenin hayatını muvazi olarak yürütmelidir’ dedi ve ‘Senaryo düşün’ emrini verdi. Senaryoyu iki gün sonra yaverine verdim.
Atatürk senaryoyu okumuş ve sayfa sayfa tashih etmiş, birçok yerine de uzun uzun eklemeler yapmıştı. ‘Bu senaryonun film olması neye mütevakkıf?’ diye sordu. Bir bütçe yaptım verdim. Beni rejisörlük öğrenmem için Almanya ve İtalya’ya gönderdi. Döndüğümde Atatürk ‘Şimdi senaryoyu bir daha gözden geçirelim. Düzeltmeden sonra iyi bir film olur’ dedi. O dönemde rahatsızlandı. Senaryonun sonun da şu cümleler onun son emriydi: ‘Bu senaryonun ruhuna sadık kalınması elzemdir.’
Metnin orijinalini de arıyorlar
Atatürk’ün filmle ilgili vasiyeti Milli Kütüphane’nin kasasında saklıydı. Filmin ekibi geçen hafta senaryonun orijinalini bulmak üzere Ankara’ya Milli Kütüphane’ye gitti. Onlara Milli Kütüphane Başkanı Tuncel Acar yardımcı oldu. Kütüphanede bulunan kasada Atatürk ile ilgili belgeleri sakladıklarını, ekibe de belgelerin dijital kopyasını gösterdiklerini söyleyen Acar ‘Ancak senaryonun orijinali bizde değil’ diyor. Film ekibi şimdi Çankaya Köşkü ve Anıtkabir’den gelecek yanıtı bekliyor.
Filmin yapımcı-organizatörü Arif Ekşi Ankara’ya giderek senaryoyu araştıran ekipte yer almış. Ekşi ‘Bizim için Münir Hayri Egeli’nin Bilinmeyen Yönleriyle Atatürk adlı kitabında yazılanlar yeterli. Çalışmalara da başladık. Ama yine de senaryonun orijinalini arıyoruz’ diye konuşuyor.
Kapıyı açan Münir Hayri’nin kitabı oldu
Bundan 18 yıl önce ‘Atatürk’ün elinin dokunmadığı bir alan var mı?’ diyerek kolları sıvayan araştırmacı-yazar İlknur Güntürkün Kalıpçı bulduğu bir belgede yazanlar üzerine Münir Hayri Egeli’nin 1954’te yazdığı Bilinmeyen Yönleriyle Atatürk adlı kitaba ulaşmış. Böylece Mustafa Kemal’in yazdığı bir senaryo olduğunu öğrenmiş. Kalıpçı ‘Münir Hayri Egeli kitapta net olarak senaryoyu 1937 yılında Çankaya’da yazdıklarını anlatmış’ diyor. Senaryoda Ata’nın genellikle insani yönünün anlatıldığını da söyleyen Kalıpçı ‘Atatürk’ün bilinmeyen yönlerini öğreneceksiniz. Bu senaryoda ağlaması, kızması, aşk hayatı da anlatılıyor’ diyor.
Atatürk’ün aşkları…(Miti Kovaçeva&Latife Hanım)
Mustafa Kemal’den Bulgar tiyatroculara: “Sofya’da bir kızı çok sevdim, ama onu bana vermediler”
Bulgar Miti Kovaçeva, Sofya’ya askeri ataşe olarak atanan Mustafa Kemal’le 1914’te tanıştı. Strauss’un ‘Güzel Mavi Tuna’ valsiyle başlayan ilişkileri, Miti’nin general babasının itirazı yüzünden sona erdi. Fakat Sofya’nın en güzel kızı, öldüğü güne kadar Mustafa Kemal’i sevdi.
Bulgaristan’a askeri ataşe olarak atanan Mustafa Kemal 27 Ekim 1913’de vardığı Sofya’daki ilk günlerini sıkıntı içinde geçirdi. Önceleri otelde kalan Mustafa Kemal daha sonra Alman asıllı Madam Hilda Christianus’un evine taşındı. Mustafa Kemal bir süre sonra elçiliğe yakın bir ev tuttu ve şehirden ayrılıncaya dek burada yaşadı.
ÇAR’LA OPERADA TANIŞTI
Türk asıllı Bulgar Milletvekili Şakir Zümre Sofya’ya alışamayan Mustafa Kemal’i bir gece Verdi’nin ünlü Aida operasının prömiyerine götürdü. Antrakta Bulgar Çarı Ferdinand’la tanışan Mustafa Kemal, opera bittiğinde büyülenmiş bir halde salonu terk etti. Aida’nın büyüsüne kapılanlar arasında eski Savunma Bakanı General Kovaçeva ve kızı Miti de vardı. Genç bekâr erkekler ise Aida’dan çok General Kovaçeva’nın öğrenimini İsviçre’de tamamlamış olan güzel kızı Miti’nin dikkatini çekmeye çalışıyorlardı. Mustafa Kemal ve Miti o gece birbirlerini fark etmediler ama Aida operası yaklaşık bir ay sonra yollarını kesiştirecekti…. Sofya’ya alışan ve çevresi giderek genişleyen Mustafa Kemal 1914 Şubat’ının ilk cumartesi günü Şehir Kulübü’nde General Kovaçeva ve ailesiyle tanıştı. Miti ve Mustafa Kemal’in “Güzel Mavi Tuna” valsı da işte bu tanışma gününde yaşandı. O gecenin hemen ertesinde Mustafa Kemal, General Kovaçeva’nın evine davet edildi. Türk zabitinin aileyle yakınlaşması, Miti ile daha fazla zaman geçirmesini sağladı. İkili sık sık Boris Parkı’ndaki buz pateni pistine, Çar Osvobodidov Bulvarı üzerindeki Bulgarya pastanesinegitmeye başladılar. Ancak kısa bir süre sonra bir tatsızlık yaşandı. Halk tiyatrosuna bilet almaya giden Miti’nin yolu gazi bir yüzbaşı tarafından çevrildi. Yüzbaşı babasıyla beraber Türklere karşı savaştıklarını hatırlatarak, Sofya’daki birçok kimsenin genç Türk zabitiyle yaşadığı ilişkiden duyduğu rahatsızlığı dile getirdi. Olayın ardından eve kapanan Miti ve yaşananları duyan Mustafa Kemal, birkaç gün hiç konuşmadılar. Sonra ortak dostları devreye girdi ve Bulgarya pastanesinde yine buluştular. Sorunu konuşmadan çözmüşlerdi. 24 Mayıs’ta bir bayramı kutlaması için Askeri Kulüp’te düzenlenen balo, ikilinin tüm Sofya’ya meydan okudukları gece olarak akıllarda kaldı. Geceye yeniçeri kıyafetiyle katılan Mustafa Kemal, “en özgün kıyafet sahibi” seçildi. Mustafa Kemal, onuruna çalınan vals başlayınca tüm salonun bakışları arasında Miti’ye doğru ilerledi ve birlikte piste çıktılar. Başta Bulgar Çarı olmak bütün kalabalığın önünde herkese meydan okuyorlardı. Kısa bir süre sonra Miti ve Mustafa Kemal her zaman gittikleri Boris Parkı’nda bu defa gelecekleri üzerine konuşuyorlardı. Mustafa Kemal, Miti’ye klasik bir evlenme teklifinde bulunmadı. Aksine yaklaşan savaşlardan, Türkiye’nin gelenekleri ve diniyle farklı bir ülke olduğundan söz etti. Miti hepsini dinledi ve “Evet diyorum, ne olacaksa birlikte olsun” dedi. Miti evine gidip haberi annesine verdi. General Kovaçeva’nın bu işe hazırlanması gerekiyordu. Miti ve annesi mutfakta plan yaparken Mustafa Kemal’in geldiğini duydular. Klasik selamlaşmanın ardından ikierkek baş başa kaldılar. Mustafa Kemal Miti’yle evlenmek istediğini açıkladı. General Kovaçeva biraz daha beklemenin hepsi için daha iyi olacağı yanıtını verdi. Mustafa Kemal Miti ile görüşmeye devam etmelerine izin verilmesini istedi, General de bunu onayladı. General Kovaçeva kararı ertelemişti ama Sofya’da belirli bir çevrenin tek dedikodusu Miti-Mustafa Kemal ilişkisi olmuştu. Rahatsızlığı artan General Kovaçeva, Mustafa Kemal’e “Bu evlilik olmayacak ve artık Miti ile görüşmesiniz iyi olur” mesajını iletti. Mustafa Kemal derin bir sessizliğe gömüldü. Miti ve ailesiyle zaman zaman şehir kulübünde karşılaştılar ama birbirlerini görmezden geldiler.
SON BULUŞMA
General Kovaçeva kızını avukat Gergi Haciyordanov ile nişanlamaya karar verdi. Mustafa Kemal ise o günlerde Sofya’dan ayrılmaya ve cepheye gitmeye için hazırlanıyordu. Miti nişanlanırken Mustafa Kemal de bavullarını toplayıp İstanbul’a döndü… Bir yıl sonra Mustafa Kemal Çanakkale Zaferi ile tüm dünyanın tanıdığı bir isim olmuş, Miti ise zorla evet dediği nişanlısından ayrılmıştı. Sofya’ya dönen Mustafa Kemal General Kovaçeva’ya kararında bir değişiklik olup olmadığını sordu. Yanıt yine olumsuzdu ama general bu kez vedalaşmalarına izin vermişti. Miti ve Mustafa Kemal Bulgarya pastanesinde son kez buluştular. O bir saate bir yılın hasretini ve bundan sonra ayrı geçirecekleri yılların özlemini sığdırmaya çalıştılar. Mustafa Kemal’in Miti’ye son sözleri “Sana karşı hissettiklerim yaşamım boyu değişmeyecek” oldu.
General baba Kovaçeva ‘olmaz’ dedi…
1930 yılında önce İstanbul sonra Atatürk’ün davetiyle Ankara’ya giden Sofya Kooperatif Tiyatrosu oyuncuları Mustafa Kemal’den duyduklarıyla hayrete düştüler. Cumhurbaşkanı, “Gençliğimin bir parçasını bıraktım Sofya’da. Bir kız sevdim ama bana vermediler” diyordu. Atatürk’ün bu sözleri Bulgar basınında geniş yankı buldu. Bu sözleri okuyanlar arasında Miti ile babası General Kovaçeva da vardı. Çevresine her zaman Mustafa Kemal’e büyük saygı duyduğunu söyleyen General Kovaçeva yine de kızının bu Türk zabitiyle evlenmesine izin vermedi. Mustafa Kemal’in Miti’yle evlenmek için iki kez iznini istediği General Stilyan Kovaçeva, “Bu evlilik olmayacak. Miti’yle görüşmesiniz iyi olur” dedi. Kızını Mustafa Kemal tehlikesinden “korumak” isteyen General Kovaçeva, avukat Miti’yi Gergi Haciyordanov ile nişanladı.
Mustafa Kemal’in ölüm haberini radyodan aldı…
Bulgaristan 6 Eylül 1915’de I. Dünya Savaşı’na katıldı ve 1918’de mağlup olarak mütareke imzaladı. Miti Sofya’da bir okulda Fransızca dersleri veriyor, Mustafa Kemal ise ülkesini kurtarmak için yeni bir savaşa başlıyordu…
Miti ve ailesinin “Rokovska Sokağı 134″ numaradaki evlerine Mustafa Kemal imzalı tek bir satır bile gelmedi. Buna karşın Mustafa Kemal’den söz eden gazeteler eve geliyor ve Miti bunların hepsini okuyordu. Türkiye 11 Ekim 1922’de Mudanya Mütarekesini imzaladı. Bundan bir ay sonra Miti, bir avukatla evlendi. Mustafa Kemal 29 Ekim 1923’de Cumhurbaşkanı oldu. Miti ise ikiz bebeklerini doğum sırasında kaybetti. 1925’e gelindiğinde Mustafa Kemal, Latife Hanım’la evlenmişti. Miti ise oldukça kötü bir yıl geçiriyordu; Çar’a yönelik suikastta yaralanmış, birkaç ay sonra da annesini kaybetmişti.
Yılar sonra, Filibeli bir Türk kadının kızına yardım ricasını kıramayan Miti, Mustafa Kemal’e bir mektup yazdı. Fakat, “Sayın majesteleri” diye başlayan Haziran 1938 tarihli bu mektuba cevap gelmedi. Çünkü Mustafa Kemal, ömrünün son aylarını yaşıyordu. Miti, Mustafa Kemal’in ölüm haberini 11 Kasım’da radyodan öğrendi. Ömrü boyunca Mustafa Kemal’den neredeyse hiç söz etmedi. Sessizliği 7 Ağustos 1966’ya kadar sürdü.
O sabah uyandığında, hasta yatağının başında bekleyen kardeşi Olga’ya rüyasında Mustafa Kemal’i gördüğünü anlattı. Birkaç saat sonra derin bir komaya girdi ve iki gün sonra Mustafa Kemal’in yanına gitti.
http://www.sabah.com.tr/ozel/ataturk…osya_2234.html
————————————————————————–
Ata’nın resmiyle öldü…
Atatürk’ten ayrılınca yalnızlığa gömülen Latife Hanım, bile bile ölüme gitti. Ölürken göğsünde O’nun resmini taşıyordu
Latife Hanım’ın erkek kardeşi Ömer Uşşaki’nin torunu Dilek Bebe, “Yüzyılın Aşkları” belgeselinde, halasının Atatürk’le evlilik hayatını anlattı.
Anlattıklarından, bugüne dek Atatürk’ün yakın çevresi tarafından “huysuz gelin” diye nitelenen Latife Hanım’ın bu evliliğe ve boşanmasına nasıl baktığı anlaşılıyor.
Latife Hanım’ın örtülü olması sık sık gündeme geliyor son yıllarda…
Halam normal hayatında başını örten bir insan değildi. Ama Mustafa Kemal, bütün Türk milletine hitap eden bir insan olduğu için herhalde onunla gittiği gezilerde başını örtüyordu. Ama kadınların başını örtmesine kesinlikle karşıydı. Bunu, hürriyete karşı zulüm olarak görüyordu.
Evlendikten sonra Köşk’te ne yapmış?
22 yaşında bir kız düşünün. Büyük bir kumandanın eşi olarak koskoca karargâhın ortasına düşmüş. Köşk’tekilerin çoğu asker. Ve halam o karargâhı bir Cumhurbaşkanlığı Köşkü haline getirmeye çalışıyor. Protokol kuralları getiriyor. Kolalı örtülere kadar tek tek uğraşıyor. Ama Türkiye henüz hazır değil bunlara… Adam geliyor, attan inip ayağını dayıyor masaya, alıyor kolalı peçeteyi, çizmesini parlatıyor. Bunları görünce bazen hırçınlaşmış olması mümkündür.
Hırçınlığın nedeni
Bu hırçınlık, yakın çevrenin onu dışlamasına yol açıyor.
Halam her ne kadar başta herkese son derece tatlı davranmış olsa da zamanla kimin ne olduğunu anlıyor. İçki de içmediği, hep ayık kaldığı için uzun içki sofralarında kimin ne yaptığını görüyor. Öbürleri unutuyorlar ama halam akşam gördüğünü sabah unutmuyor, bu yüzden belki bazı insanları uzaklaştırmaya çalışıyor. Mesele orada…
Atatürk nasıl tavır alıyor?
Tabii Atatürk’ün sağlık problemleri var. Ama halamla baş başa kalabildiği zaman sağlığı hep düzeliyor. Çünkü halam içmesini engelliyor. Fakat etrafı gelip alıyor Atatürk’ü… O da sofraya dönüyor.
Sofrada, “Kemal çok içtin, yeter” diye bağırdığını anlatıyorlar.
Der tabii, niye demesin ki?.. ‘Kemal’ de diyebilir. Kocasına ‘Paşa Hazretleri’ mi diyecek. Kemal Paşa hoşlanmasaydı öyle demesinden, izin verir miydi?
Evi terk etmek istedi
Fikriye Hanım’ın Köşk’e gelmesiyle ilk ciddi kavgayı yaşadıkları doğru mu?
Bunu şöyle düşünün: Sizin eskiden birlikte yaşamış olduğunuz bir hanım gelip kapınızı çalsa ve sizin evde kalmaya kalksa eşiniz ne der? Ben de olsam sinirlenirim. Kaldı ki Cumhurbaşkanlığı Köşkü’ndesiniz. Bu, çiftin arasındaki ilişkiyi de bozar, Cumhurbaşkanlığı Köşkü’ne olan saygıyı da bozar. Çünkü normal bir durum değil. Halam, bütün nezaketine rağmen bazı şeyleri anlatamayınca herhalde bir gün kapısının önünde, ‘Bu hanım hâlâ burada mı?’ demiş. Ve bunu da Fikriye Hanım duymuş ve gitmiş zaten…
Fikriye Hanım’ın ölümü ve Kemal Paşa’nın bir gün dalgınlıkla Latife Hanım’ı “Fikriye” diye çağırması…?
Bence Mustafa Kemal Paşa Fikriye Hanım’ın ölümü nedeniyle vicdan azabı çekmiştir. Sonra yanlışlıkla onun adını söylemesi kasıtlı bir şey değildir, ama halam herhalde çok üzülmüştür buna. Bildiğim kadarıyla o olayın ardından İzmir’den annesiyle babasını çağırır, evi terk etmek istediğini söyler. Muammer Bey ve Adviye Hanım da ‘Evlilikte olur bunlar’ diye onu ikna ederler.
Ama bir gün Mustafa Kemal Paşa, “Evine git” deyiverdi.
O korkunç, acı bir şey. O ayrılış şekli, evliliğin Atatürk tarafından görünüş şeklini ifade ediyordu bence…
Ayrıldıktan sonra pişman oldu mu Latife Hanım?
Halamı, hiçbir şeyden pişman olmuş olarak görmedim. Elbette hataları olmuştur. Ama Kemal Paşa’nın yok mudur? Halamda gençliğin verdiği bir fevrilik de var tabii…
Kanser olduğunu sakladı
Latife Hanım’ın Atatürk’ten ayrıldıktan sonraki dönemde paraya ihtiyacı var mıydı?
Hayır. Atatürk’ten bir şey kalmamıştı ama, aileden gelen serveti vardı. Ama çalışmak istiyordu. Tüm dünyadan konferans teklifleri geliyordu. Yazı yazmasını, üniversitede ders vermesini öneriyorlardı. Ama hiçbirini yaptırmadılar. Sadece ailesi ve dostlarıyla oldu. Yalnız bir hayat yani…
Nasıl öldü?
Ben intihar diyorum. Çünkü kanser olduğunu İsviçre’de öğreniyor ve bile bile senelerce saklıyor. Tedavi edilmek istemiyor. Oysa ailede doktorlar var. Ben ölmeden 2 gün önce hastanede gördüm kendisini. Göğsünde, üzerinde Atatürk’ün resmi bulunan bir kravat iğnesi vardı.
Ütücü kılığında kaçardı
Bu evlilik sürse ne olurdu?
En azından Atatürk daha uzun yaşardı. Halama ‘Çocuk’ diye hitap ediyormuş. Belki onun idealistliğinde, çocuksuluğunda gençliğini görüyordu. Bir yerde mutluluğu yakalayabilirlerdi.
Latife Hanım’ın ayrılıktan sonraki hayatı nasıldı?
Canlıyken mezara gömülmek gibi… Evde kitap okur, durmadan iskambil falı açardı. Askerler kapısında bekliyor, dışarı çıkamıyor. Bazen onları atlatmak için çarşafla örtünür, ütücü kadın kılığında kaçarmış… Gazetelere başka isimle tercüme yapıp romanlar, hikâyeler yazıp para kazanmış.
Hüzün ve isyan
Latife Uşşaki, 22 Ekim 1947’de, artık bir Cumhurbaşkanı eşi olan dostu Mevhibe İnönü’ye İstanbul’dan bir mektup yazdı. Zarfı “Çok Sayın Bayan İnönü” adına yolladı. Buram buram evlat hasreti kokan bu mektup, halen Pembe Köşk arşivinde saklanıyor:
İstanbul / 22.10.947
Pek muhterem Hanımefendi,
Canım kardeşim,
Dün akşam Ömer’den beni çok mütehassis eden bir mektup aldım; ve kendi öz evladıma yazar gibi, derhal cevap verdim. California’nın insanlarını, iklimini ve kendi tehassüsatını o kadar güzel anlatmış ki, satırlarını zevkle okudum. Sonra uzun uzun düşünmeğe daldım, onun mini mini kundaklı hali ve benim onu kalbime bastırırken içimde ilk defa uyanan “annelik” ihtiyacı hatıramda canlandı. Onlar neşe ve ümit dolu günlerdi. Kısa bir zaman içinde bütün emellerim, ihtiyaçlarım hatta insanlık ve vatandaşlık haklarım birer birer sararıp solup sonbahar yaprakları gibi yerlere saçıldı. Hiç kimsenin anlamadığı nice yoksunluklarla boğuştuğum bu acı günleri düşündüm. Ve bu müddet zarfında sizin samimi şefkat ve alakanızın benim biricik desteğim olduğunu bir kere daha hissettim. Gayri ihtiyari gözlerim yaşardı. Beni daima olduğum gibi gören ve anlayan güzel kardeşim. Allah sizden razı olsun. Eminim ki çocuklarınıza karşı duyduğum sevgi ve alakayı da tabi bulacaksınız ve olduğu gibi anlayacaksınız. Bu birkaç kardeş çocuğu olmasa bu yıpranmış hayatın anlamı kalmazdı.
Latife Uşşaki
İsmet Paşa’nın telgrafı
Atatürk’ün, Latife Hanım’la nişanına dair bir anıya daha önce rastlamamıştım. Ancak Atatürk araştırmacısı Prof. Dr. Utkan Kocatürk, Cumhurbaşkanlığı arşivinde, 13 Ocak 1923 tarihli, “İsmet Paşa” imzalı, Lozan’dan gönderilmiş bir tebrik telgrafına rastladı. İşin ilginç yanı, Gazi Paşa Ankara’da; Latife Hanım ise İzmir’deydi. Nişanın ertesi günü, Kemal Paşa annesini kaybedecekti. İsmet Paşa’nın Lozan müzakereleri sırasında, dostunu kutlamasını belgeleyen o telgraf, Cumhurbaşkanlığı’nın özel izniyle ilk kez yayımlanıyor: “Nişanlanmak müjdeniz beni mesut etti. Allah’ın izniyle mesut olacaksın. Hem seni, hem bizi tebrik ederim.”
Cemaziyelahir Hicri takvimе görе yılın 6. ayıdır. Bu ayda da tıpkı diğеr İslami aylarda olduğu gibi yapılması gеrеkеn ibadetlеr vardır.
Cemaziyelahir ayı ilk gece kolaya gelen surelerle iki rekat namaz kılınır, namaz bitirildikten sonra çokça istiğfarda bulunulur.
******
Cemaziyelahir ayının 10. gecesi namazı;
Altı selamla 12 rekat kılınır. Her rekatta Fatiha’dan sonra 1 kere Kureyş Suresi okunur. Bu namazın ardından Yusuf Suresi okuyanı Allahu Te’ala o sene geçim darlığından korur ve ahir zamanın sıkıntılarından muhafaza buyurur.
HER HİCRİ AY BAŞINDA MÜHRÜ ŞERİFE BAKMAK
MÜHRÜ ŞERİF’İN FAZİLETİ
Tirmizi’nin Rivayetine Göre : Herkim bu mührü şerife abdestli olarak sabahleyin baksa akşama kadar , Ayın başında baksa sonuna kadar , yılın başında baksa sonuna kadar , yola çıkarken baksa dönünceye kadar geçen zaman hayırlı ve bereketli olur. (Tirmizi)
******
BAŞINDA VE SONUNDA FATİHA İLE 1 MÜLK (TEBAREKE) SURESİ OKUMAK
Hilali görünce veya o gece, evvelinde ve sonunda Fatiha-i şerife ile beraber süre-i mülk (tebareke) okunmalıdır. Mülk suresi 30 ayettir. Her ayeti ayın bir gününe tekabül eder. Bu okunduğu zaman o kişiyi Cenabı Hak o ay içerisinde her türlü kazadan ve beladan muhafaza eder, hatta çoluğunu çocuğunu bile süfliyatın ve cinlerin tasallutundan muhafaza eder.
Yеni Ay Görüldüğündе Okunacak Dua Şu Şеkildеdir:
“Birinci vеya ikinci günlеri aya bakarak şu duayı okumak sünnеti şеriftir”
هِلاَلُ خَيْرٍ وَرُشْدٍ آمَنْتُ بِللَّهِ الَّذِي خَلَقَكَ وَالْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعاَلَميِنَ
“Hilalü hayrin vе ruşdin amеntü billahillеzii halеgakе vеlhamdülillahi rabbil alеmiin”
Manası: Hayır vе hidayеt ayı(hilali)olasın. Ey hilal sеni yaratan Hz.Allah’a iman еttim. Vе alеmlеrin rabbi olan Hz.Allah’a hamd olsun. (Ebul-Faruk KS Hazrеtlеri buyurmuşlardır )
Bu dua’dan еvvеl şunlar okunur. 1 dеfa tеkbir gеtirilir vе sonra bu dua 3 vеya daha fazla okunur.
Bu duayı okuyan kimsеnin çocuğunun çoluğunun dinini diyanеtini Cеnabı Hak kеndisi muhafaza еdеr.
Vе maddi vе manеvi faydası vardır vе sünnеti sеniyyеdir. Dünyada vе ahirеttе sıkıntı görmеz; yеni ayı gözеtlеmеk sünnеti şеrifеdir.
Vеya
Hilâl görülüncе üç kеz tеkbir vе tеhlildеn sonra üç kеz şöylе dеmеli: Sonra da: şöylе dua еtmеlidir.
“Hilâlе hayrin vе rüşdin! Amеntü billâhillеzî halеkakе. (3 kеrе)
Elhamdü lillâhillеzî zеhеbе bişеhrin kеza vе caе bişеhrin kеza. (Ebu Davud)
Allahümmе ahlilhü alеyna bil-еmal vе’l-imani vеssеlâmеti vеssеlam.”
Anlamı: “Ey hayır vе salah hilâli? Sеni yaratan Allahü Tеâlâ’ya iman еttim. Şu ayı götürüp bu ayı gеtirеn Yücе Allah’a hamd olsun, Allah’ım! Bu ayı bizlеrе еmniyеtlе, imanla, sеlâmеt vе sеlâmla bulundur.”
Hеr Hicri Ayda Olduğu Gibi Bu Ayın Başında da Mührü Şеrifе Bakmanın Fazileti
Tirmizi’nin Rivayеtinе Görе : Hеrkim bu mührü şеrifе abdеstli olarak sabahlеyin baksa akşama kadar , Ayın başında baksa sonuna kadar , yılın başında baksa sonuna kadar , yola çıkarkеn baksa dönüncеyе kadar gеçеn zaman hayırlı vе bеrеkеtli olur. (Tirmizi)
Ayın Başında vе Sonunda Fatiha vе Mülk Surеlеri Okunmalıdır
Hilali görüncе vеya o gеcе, еvvеlindе vе sonunda Fatiha-i şеrifе ilе bеrabеr sürе-i mülk (tеbarеkе) okunmalıdır. Mülk surеsi 30 ayеttir. Hеr ayеti ayın bir gününе tеkabül еdеr. Bu okunduğu zaman o kişiyi Cеnabı Hak o ay içеrisindе hеr türlü kazadan vе bеladan muhafaza еdеr, hatta çoluğunu çocuğunu bilе süfliyatın vе cinlеrin tasallutundan muhafaza еdеr.
Bu Ayın Zikri Şu Şеkildеdir: Sübbûhun kuddûsün bu ay bitеnе kadar bu tеsbih yapılır. Ay ihya еdilir.

Bu Ayın Namazları Şu Şеkildеdir:
Cеmâziyеlеvvеl ayının 21. gеcеsi
Bu gеcеnin ihyası niyеtiylе 2 rеkat dahi kılınsa gеcе ihya olunur. (bu gеcе namaz haricindе amеnarrasulu bilе okunsa gеcе ihya olunmuş sayılır.)
Rivayеti: Bu gеcе еksеri Evliyaullah’a manеvi miraç nasip olduğu için o gеcеnin ihyası icap еdеr.
Cеmâziyеlеvvеl ayının 27. gеcеsi 2 kеrе 4 rеkatlık nafilе namaz kılınır
Fatihadan sonra 1 kеrе vеdduha surеsi okunur.(bilmеyеn ihlas surеsini okur.)
Hеr Hicri ayda ortak olarak şu ibadetlеr yapılır:
– Pazartеsi vе Pеrşеmbе orucu
“Ey Allah’ın Rеsulu (sallalahu alеyhi vеsеllеm) siz Pazartеsi Pеrşеmbе günlеri oruc tutuyorsunuz bunun hikmеti nеdir?” diyе sorulduğunda şu açıklamada bulundu: “Allah Pazartеsi Pеrşеmbе günlеri birbirlеriylе küs olanlar hariç bütün müslümanların günahlarını örtеr, affеdеr. Amеllеri arz еdеn mеlеklеrе küs olan bu iki kişi barışıncaya kadar onları bırak diyе еmrеdеr. (ibni macе)
Âişе radıyallahu anhâ şöylеdеdi: Rеsûlullah sallallahu alеyhi vе sеllеm pazartеsi vе pеrşеmbе günlеri orucuna özеn göstеrirdi. (tirmizi)
– Hicri takvimin 13 14 vе 15. günlеrini oruçlu gеçirmеk. (Eyyam-ı Biyz)(Bеyaz Günlеr)
Pеygambеr Efеndimiz (sallalahu alеyhi vеsеllеm) sеfеrdе bilе tеrk еtmеzdi (Tac)
Hazrеti Ali (k.v.)’dеn: “Bir öğlе vakti Rеsullullah (sallallahu alеyhi vеsеllеm)’i еvindе ziyarеt еttim kеndilеrinе sеlam vеrdim sеlamımam cеvaptan sonra buyurdu: “Ya Ali Cibril’in sana sеlamı vardır.” Bеn dе :”Alеykе vе alеyhis-sеlam ya Rasulallah (sallallahu alеyhi vеsеllеm).” dеdim. Bunun üzеrinе Rеsulullah (sallallahu alеyhi vеsеllеm) bana yaklaş dеdi. Bеndе yaklaştım buyurdular ki: “İştе cibril sеnin için diyor ki:” hеr aydan 3 gün oruç tutsun.
1. gün için : 10.000 sеnе
2. gün için : 30.000 sеnе
3. gün için : 100.000 sеnе
oruç tutmuşcasına sеvap yazılacaktır.” Bеn:”Ya Rеsulallah (sallallahu alеyhi vеsеllеm) bu üç gün orucu tutarsam bunun sеvabı yanlız bana mı ait? Bütün insanlar bu orucu tutarlarsa onlara bu sеvaplar vеrilmеyеcеk mi?” dеdim. Rеsulallah (sallallahu alеyhi vеsеllеm):”Ya Ali Allahü tеala bu sеvapları sana vе sеnin gibi bu orucları tutanlara vеrеcеktir.” buyurdular. Bеn:”Ya rеsulallah (sallallahu alеyhi vеsеllеm) bu oruçlar nе zaman hangi günlеrdе tutulacaktır?” dеdim. Buyurdular ki:”Bu günlеr arabi ayların 13 14 15. günlеridir. Bu üç günе Eyyam-i Biyz dеrlеr.” dеdi.
Eyyam-ı Biyz dеnmеsiinin sеbеbi: hadis-i Şеrifi Hazrеti Ali (k.v.)’dеn rivayеt еdеn Antеr (r.a.):”Ali’dеn sordum:”Eyyam-ı Biyz nе dеmеktir?” Hazrеti Ali (k.v) şöylе cеvap vеrdilеr:
“Hazrеti Adеm (alеyhissеlam) yеryüzünе indiğindе günеşin hararеtindеn tеni siyahlanmıştı. Cibril (alеyhissеlam): Ey Adеm (alеyhissеlam) tеninin bеyaz olmasını arzu еdеr misin?”. dеdi. Adеm (alеyhissеlam) Evеt dеdi. Cibril (alyhissеlam):”öylеysе ayın 13 14 vе 15. günlеrindе oruç tut.” dеdi. Adеm (alеyhissеlam)
13. günü oruç tuttu; tеninin 3tе 1i bеyazlandı.
14. günü oruç tuttu; tеninin 3tе biri daha bеyazlandı.
15. günü dе oruç tutunca O’nun bütün vücudu bеmbеyaz oldu
İştе Eyyam-ı Biyz dеnmеsinin sеbеbi budur.” (Hazrеti Sеyyid Abdülkadir Gеylani k.s.)
- Bu ayda da normal ibadetlеrе dеvam еdеr.
- Nafilе ibadetlеrе ağırlık vеrir.
- Farzlara daha ciddi еğil.
- Namazları vaktindе kıl.
- Kaza namazı olanlar kılmaya çalışsınlar.
- Gеcеlеri tеhеccüd kılmaya gayrеt göstеrsinlеr.
- Cuma gеcеlеri tеsbih namazı kılmaya çalışalım.
Rivayеt еdildi ki bu ayda: “Sübhânallâhi mil’еl mizân vе müntеhе’l-ilmi vе mеblеga’r-rizâ vе zinеtе’l-arş” Sabah akşam 3 dеfa okumaya gayrеt еdеlim.
Manası: Allah’ı mizanın dolusunca ilminin sonsuzluğunca Rızasına ulaşıncaya kadar Arşın ağırlığınca Tеsbih еdеrim
Fazileti:
- Hayırlı mutlu sağlıklı uzun ömür
- Kabir azabından kurtulmak
- Sırat köprüsündеn gеçmеk
- Cеnnеt’е vasıl olmak
- Düşmana galip gеlmеk
- Kötü ölümdеn imanla korunmak
Türk insanı olarak bizlerin çok kötü bir huyu varsa, o da herhalde büyük sanatçılar ancak öldükten sonra hatırlamamız ve ölümlerinin ardından kıymete binmeleri olsa gerek.
Ünlü şairlerimiz de bu unutulmaya yüz tutan önemli sanatçılarımız arasında yer alır. Örneğin Özdemir Asaf ülkemizin en ünlü şairlerinden biridir fakat acaba kaçımız onun yaşam öyküsünü veya şiirlerini biliyoruz?
Bu sayfada sizlere Özdemir Asaf’ı hakkıyla tanıtmak istiyoruz. Aşağıda Özdemir Asaf’ın yazdığı en iyi şiirlerle birlikte onun hayatından önemli bilgileri sizlerle paylaşıyoruz…
Aynanın Oyunu
Bir çocuk doğdu, bendim.
Sıraya girdim insanlar içinde.
Alay bayrak büyüdüm
Odalar, sofalar içinde.
Bir ayna doğdu, gördüm.
Sıraya girdi aynalar içinde.
İsime geldi, aldım,
Çarşılar, pazarlar içinde.
Bunca yıl yüzüne baktım.
Kendisini aşmadı
Olanlar içinde.
Bir sabah uyandım,
Duruyordu karşımda
Düşmancasına,
Bir cam,
Aldanmış,
Kendini ayna sanmış..
11 Haziran 1923 tarihinde Ankara’da doğdu. Asıl adı Halit Özdemir Arun’dur. Babası Mehmet Asaf, Şûra-yı Devlet’in kurucularındandır.
Bağlaç

Dünyanın en büyük ordusu iki kişidir,
En kalabalık kenti de bir kişi…
Başladığından beri onların bitmez savaşı
Evden eve taşınır durur o bir kişi.
Özdemir Asaf’ın kızı Seda Arun anlatıyor:
Babam 11 Haziran, halam 12 Haziran 1923’te Ankara’da doğmuşlar. Ayrı gün ikizleri. Şûra-yı Devlet’in (Danıştay) kurulmasında büyük emeği olan dedem Mehmet Asaf’a 1922 yılında Atatürk’ten bir haber gelir: “Asaf’a söyleyin, Ankara’ya gelsin.” Aile, İstanbul’dan Ankara’ya taşınır. İkizlerin doğumunu, Ankara’daki bir hastanede Operatör Dr. Mim Kemal Öke yapar. Mehmet Asaf, kısa süren hastalığının ardından 1930 yılında vefat eder. Aile tekrar İstanbul’a taşınır. İkizler okul çağındadır. Atatürk, İsmet İnönü’ye “Asaf’ın çocuklarını bir okula yerleştirin” talimatını verir. O dönemde soyadı olmadığı için babam ilkokula Özdemir Asaf olarak kaydolur. 1934’te çıkan Soyadı Kanunu ile babaannem “Arun” soyadını alır.
Ağlamak

Ağlamak
Bazı acılarda yetmez
Bazı ölümlere
Örtüsüdür bazı acıların
Örter, örtülmez
Savunur bir süre
Ağlayanlar sevinmeli
Sevin ağlıyabiliyorsan
Acılar art arda dinmeli
Durur bir nöbetçi gibi
Durur bir bekçi gibi
Zamana gülmeli gülmeli
Sevin ağlıyabiliyorsan
Unutmanın kardeşidir ağlamak
Uyur uyanır yatağında duyguların
Düşüncenin kucağında hep çocuktur
Ağlamak.
Seda Arun’dan devam edelim:
Üniversite eğitimini yarım bırakan babam, annemle evlenir. Şakacı yönü az bilinen babamın, benim doğumumla ilgili hoş bir anısı var. İstanbul, Acıbadem’deki köşkün büyük bir bahçesi, bahçede de meyve ağaçları vardır. 26 Haziran 1947 günü bahçeden toplanan armutlar büyük bir iştahla yenir. Annem hamile olduğu için biraz daha fazla yer. Akşam herkes odasına çekilince annem, “Özdemir, çok sancım var” der. Babam da “Haklısın Sabahat, benim de çok sancım var. O kadar armut yememeliydik” diye cevap verir. Babam uyur, ama annem uyuyamaz. Tekrar seslenir: “Özdemir, dayanamıyorum, çok sancım var.” Babam “Uyuduğuma bakma, benim de çok sancım var, ben de dayanamıyorum” der. Sabah olduğunda annem hâlâ sancılıdır. Babaannem, teyzem, halam, annemi Zeynep Kâmil Hastanesi’ne götürürler. Sancının armuttan değil, doğumdan olduğu anlaşılır.
Akıl Gözü

Seni bulmaktan önce aramak isterim.
Seni sevmekten önce anlamak isterim.
Seni bir yaşam boyu bitirmek değil de,
Sana hep, hep yeniden başlamak isterim.
Özdemir Asaf, bir süre sigorta şirketlerinde çalışır, daha sonra bir basımevi kurar. Bu arada Tanin ve Zaman Gazetelerinde çalışıp çeviriler yapar. İlk yazısı Servet-i Fünun, Uyanış dergisinde çıkar. 1951 yılında Sanat Basımevi’ni kurar ve kitaplarını “Yuvarlak Masa Yayınları” adı altında yayımlar.
Harcamalar

Mektuplar aldım sevindim,
Birinde denmiş geliyorum
Öbüründe yazılmış geleceğim.
Bekledim bekliyorum.
Bir yaşam verdim.
Açtım bir başkasını,
Uzun-uzun yazmış gel.
Okumadan arkasını
Gittim gidiyorum
Bir başka yaşama bedel.
Biri demiş sen, biri demiş ben.
Seni ben anladım, beni sen.
Bir yaşam daha verdim
Beklerken giderken dönerken.
Kaldı elimde üç beş mektup,
Üç beş yaşam.
Bir onları da açsam okusam
Önceki yaşamları unutup
Ya beklesem, ya da gidip arasam.
İstanbul Hukuk Fakültesi’nde öğrenciyken başlar Özdemir Asaf’la Sabahat Hanım’ın aşkı… Ama bir ara Sabahat Hanım okul değiştirir. Kendisi için her gün sınıfta yer tutan ve yolunu gözleyen Özdemir Asaf, bu ayrılığa dayanamaz ve hastalandığı bir gün ateşler içinde Sabahat Hanım’ın adını sayıklar. Annesi ve teyzesi arayıp Sabahat Hanım’ı bulur ama aileler okul bitmeden evlenmelerine izin vermez… Böylece mektuplu ve hasretli günler başlar… Özdemir Asaf, mektup yazmasına gerek kalmayacak günleri özler ama tüm yaşamı Sabahat Hanım’a mektup yazarak geçer.
Aşk

Sen kocaman çöllerde bir kalabalık gibisin,
Kocaman denizlerde ender bir balık gibisin.
Bir ısıtır, bir üşütür, bir ağlatır bir güldürür;
Sen hem bir hastalık hem de sağlık gibisin.
Özdemir Asaf’ın ilk eşi Sabahat Selma Tezakın’dan, Seda isimli bir kızı; ikinci eşi Yıldız Moran’dan ise Gün, Olgun ve Etkin adında üç oğlu vardır.
Lavinya
Sana gitme demeyeceğim.
Üşüyorsun ceketimi al.
Günün en güzel saatleri bunlar.
Yanımda kal.
Sana gitme demeyeceğim.
Gene de sen bilirsin.
Yalanlar istiyorsan yalanlar söyleyeyim,
İncinirsin.
Sana gitme demeyeceğim,
Ama gitme, Lavinia.
Adını gizleyeceğim
Sen de bilme, Lavinia.
“Lavinya; hayalimdeki muhteşem sevgili demektir ve bir çiçek cinsidir, ölüm çiçeği… Ve aynı zamanda, Lavinia, Shakespeare’in, Titus Andronicus isimli eserinde, Roma İmparatorluğu’nun baş komutanı olan Titus’un güzeller güzeli kızıdır. Tamora’nın iki oğlu tarafından tecavüze uğrar ve babası Titus tarafından öldürülür.”
Edebiyat matinelerinin yıldız isimlerindendir o dönemlerde. Özdemir Asaf “R”leri telaffuz edememesine rağmen çok iyi bir diksiyonla şiir okur. Bu şiir matinelerinde hep sona bıraktığı, en çok sevilen, en çok istenen şiiri ise “Lavinia”dır. Özdemir Asaf, üniversitede öğrenciyken bu şiiri platonik aşkına yazar. Ardından açılan bir yarışmaya gönderir ve kazanır. Bir rivayete göre kazandığı yarışmada şiiri okurken kız da salondadır ama Asaf şiiri okurken salonu terk eder. Kırılan şairimiz, kıza duygularını asla açmaz.
Kelimeler… Kelimeler

Yarıda kalmış aşklarının hesapları içinde
Denizlere açıldı içimizden biri
Niçin gittiğini söylemeden.
Doyulmamış arzularla doluydu yelkenleri.
Yıpranmış kelimelerin verdiği güvenden.
Bulacak sanıyordu yenilikleri.
Her an bir yeni su vardı,
Her yeni suda bir yeni an.
Deniz, dalgalarıyla gösteriyordu dışından
Yaşananla düşünülenler arasındaki farkı.
Bitmiyordu köpüklerle renkler
Bir başka damlada, bir başka ışıkta başlamadan.
Gözlerinin önünde bir oyun, ardında bir oyun.
Dışında ne varsa yeni, ne varsa gerçek.
Yeni manzaralarla gelen yeni duygular
Hani, eski kelimelerle olmasa
İnsanın ömrünce devam edecek.
Gözlerin önünde bir oyun, ardında bir oyun.
Anladı, ölmekle yaşamanın birleştiği noktada
Yeni rüzgârlarla esen yeni korkulara
Yeniliklerini bağışlamayan kelimelerin
Nasıl düşman sığınaklar halinde direndiğini.
Anladı, bütün olmuşlarla olanların
Ve bütün olacakların
O kelimelerin içinde
Kendisine varmadan eskidiğini
Şair, şiirlerinde babasının Asaf ismini kullanır, oysa asıl ismi Halit Özdemir Arun’dur. 1950 yılında Cağaloğlu’nda bir matbaa açar. Açılış işlemleri için gittiği vergi dairesindeki memur adını sorar. R’leri “ğ” olarak söyleyen şair, “Halit Özdemiğ Ağun” der. Özdemir, bilinen bir isim olduğu için memur belgelere “Halit Özdemir Ağun” yazar. Şair, bankonun üzerinden eğilerek bakar. Yanlış yazıldığını görünce “Soyadımı yanlış yazdınız, doğğusu Ağun” der. Memur yüzüne bakar. “Evet, Ağun” der. “Hayığ, hayığ Ağğun.” “Beyefendi anladım. Ağun.”, şair sinirlenir. Cebinden kalemini kâğıdını çıkarır, kocaman harflerle ARUN yazar, R’lere basa basa yüksek sesle okur. “AĞĞĞĞĞUN.”
Ki

Yanılmıyorsam, saygılarla yalnızdım..
Saygılar duymasaydım, yanılmazdım..
Yaslanacak anılarım olsaydı,
Söyleye söyleye, böyle saklamazdım.
Bir başka gün de matbaadan çıkıp Karaköy’e gitmek için bindiği taksinin şoförü sorar: “Neğeye biğadeğ?” Özdemir Asaf utancından “Kağaköy” diyemez, “Eminönü” der. İner. Oradan Karaköy’e kadar yürür.
Yalnızlık Paylaşılmaz

Yalnızlık, yaşamda bir an,
Hep yeniden başlayan..
Dışından anlaşılmaz.
Ya da kocaman bir yalan,
Kovdukça kovalayan..
Paylaşılmaz.
Bir düşün’de beni sana ayıran
Yalnızlık paylaşılmaz
Paylaşılsa yalnızlık olmaz.
Özdemir Asaf’ın ikilikler ve dörtlüklerden oluşan ilk şiirlerinde yoğun bir söyleyiş özelliği göze çarpar. İnsan toplum ilişkilerine yönelik temaları konu edinerek düşündürücü bir şiir evreni kurmuştur. Duygu ve düşünce yoğunluğuyla birlikte alay ve taşlama, şiirine egemen olan öğelerdir. İnsan ilişkilerinin toplumsal ve bireysel yanlarını sen-ben ikileminde vermiştir.
Özlem

Bir gece,
Gecede bir uyku..
Uykunun içinde ben..
Uyuyorum,
Uykudayım,
Yanımda sen.
Uykumun içinde bir rüya,
Rüyamda bir gece,
Gecede ben..
Bir yere gidiyorum,
Delice..
Aklımda sen.
Ben seni seviyorum,
Gizlice..
El pençe duruyorum,
Yüzüne bakıyorum,
Söylemeden,
Tek hece.
Seni yitiriyorum
Çok karanlık bir anda..
Birden uyanıyorum,
Bakıyorum aydınlık;
Uyuyorsun yanımda.
Güzelce..
Şairin oğlu Gün Arun anlatıyor:
Bana öyle geliyor ki, babam şair olduğu için farklı değildi. Farklı olduğu için öylesine şiirler, epigramlar, yazılar yazmış ve alışılmadık bir baba olmuştu herhalde. Duygusal yerine duygu dolu, düşünceli, anlamlı demek daha doğru olacak. Şimdi geriye baktığımda karmaşık değil, dolu ve zengin bir ruh, düşünceyle beslenen, açık görüşlü, bilge bir adam görüyorum. Tabii ki başarısızlıkları, kırgınlıkları, üzüntüleri de vardı mutlaka.
Çocuklara

Yalan bile söylerken
Prensibim doğruluk
İsterim ki ben
Sen de öyle ol çocuk
Gün Arun’dan devam edelim:
“Babaaaa…” diye koşar, atlardık kollarına babam eve geldiğinde. Üzerine biraz tırmanır, o günkü heyecanlarımızı anlatır, endişe ve sorularımızı iletirdik. Konuşurduk… Dinlerdik… Kısa belki ama genellikle yoğun, her zaman karşılıklı sevgi ve saygıyla içten sohbetler… Sonrasında babam ceplerinden birine elini daldırır, bizler için getirdiği fındıkları, fıstıkları çıkarırdı. Kimi zaman 2-3 simit… Bir gün, yavru bir kedi… Onların aralarında ya da başka bir cepte; peçeteler, kağıtlar, şiirler, belki bir iki tercüme, düşünceler, an ve anılar…
Yaşam

Sanırım görmediniz;
Şimdi şuradan geçti.
Yazık görmediyseniz,
Böcek gibi güzeldi.
Şiirde bir anlam ve bir görüşün yansıtılması gerektiğine inanmıştır Özdemir Asaf. Batı şiiri ve geleneksel Türk şiirinden yararlanarak verdiği bileşim sanatını zenginleştirip geliştirmiştir.
Mesaj

ölebilirim genç yaşımda,
en güzel şiirlerimi söylemeden götürebilirim.
şimdi kavak yelleri esiyorken başımda,
sevgilim,
seni bir akşamüstü düşündürebilirim.
Kızı Seda Arun’a dönelim tekrar: Birinci sınıfa başladığım gün, öğretmen “şiir bilenler parmak kaldırsın” dediğinde ben de parmak kaldırdım. Benden önce kalkanlar ya Atatürk, ya bayram ya da anne şiirleri okudular alkışlar eşliğinde. Sıra bana geldiğinde siyah rugan ayakkabılarımın gıcırtıları eşliğinde heyecanla tahtaya kalkıp o küçücük yaşımda evdeki toplantılarda sık sık okunan ve bu yüzden ezberlediğim babamın bir şiirini okudum; ama şiir bittiğinde alkış değil derin bir sessizlik doldurdu sınıfı. Ve sonra öğretmenin, “Sen bu şiiri nereden biliyorsun, kim ezberletti bu şiiri, kimin şiiri bu?” diye art arda soruları sıraladı…
– Babamın.
– Baban ne iş yapıyor?
– Matbaacı.
– Babana söyle, yarın okula gelsin.
Akşam eve gider gitmez olanları anlattım babama ve beklediğim gibi bir yanıt aldım babamdan… Evet, sessizce dinledi ve güldü, yalnızca güldü…. “Uzun saçları, gür bıyıkları, siyah beresi, bakışlarındaki ışıltısı, r’leri söyleyemeyişi” onu arkadaşlarımın babalarından ayırıyordu. Babamın Özdemir Asaf olduğunu öğrenmem için ilk kitabının basılmasını beklemem gerektiğini o günlerde bilmiyordum.”
Seni Saklayacağım

Seni saklayacağım inan
Yazdıklarımda, çizdiklerimde,
Şarkılarımda, sözlerimde.
Sen kalacaksın kimse bilmeyecek
Ve kimseler görmeyecek seni,
Yaşayacaksın gözlerimde.
Sen göreceksin, duyacaksın
Parıldayan bir sevi sıcaklığı,
Uyuyacak, uyanacaksın.
Bakacaksın, benzemiyor
Gelen günler geçenlere,
Dalacaksın.
Bir seviyi anlamak
Bir yaşam harcamaktır,
Harcayacaksın.
Seni yaşayacağım, anlatılmaz,
Yaşayacağım gözlerimde;
Gözlerimde saklayacağım.
Bir gün, tam anlatmaya..
Bakacaksın,
Gözlerimi kapayacağım..
Anlayacaksın.
Devam ediyor Seda Arun:
1980 yılının Aralık ayında babam hastalandı, doktor yaptığı ilk tetkiklerden sonra hastaneye yatmasını istedi ama hastalığının tedavisi mümkün değildi. Bunu herkes biliyor ama babam bilmiyordu. Yaşayacağı zaman çok kısaydı ve yapılması gereken her şey yapılmıştı, o nedenle eve götürmemizi söyledi doktor. O gün, o sağlıksız haliyle bile “Bizim duraktan tanıdık bir taksici çağırın, pisi pisine bir trafik kazasında ölmeyeyim.” dedi. Bu şakasını yıllar önce şiir olarak yazmıştı zaten; “ölüm Allahın emri / trafik olmasaydı”. O gün Bebek’teki evine sağ salim vardı ama zamanı çok kısaydı.
Son Şiir

“Hastanede veya hapishanede
Hayatını yazma!
Sonunu bir merak eden çıkabilir
Hastanede her gece insan
Birkaç yaşam yitirebilir ya da yaşayabilir
Hapishanede ise her sabah.”
Röntgenlerin korunduğu sarı kâğıda hastanede yazdığı son şiir isimsizdir. 28 Ocak 1981’de 58 yaşındayken İstanbul’da hayata veda etti. Mezarı Rumelihisarı Mezarlığı’ndadır.
Susmanın İkinci Yüzü

Şimdi bütün anmalar bir susmanın içinde..
Şimdi bütün susmalar bir odanın içinde..
Anlatmaya bir sözcük, bir bakış arıyorlar,
Önce sakladıkları, bir adamın içinde.
Türk edebiyatının çelebi ismi Haldun Taner, Özdemir Asaf’ı şöyle tanımlar; “O şairden başka hiçbir şeye benzetilemezdi. Gençliğinden beri bakışından, duruşundan, yürüyüşünden ve özellikle düşünüşünden bohem, özgür, şair kişiliği kolaylıkla okunurdu. Onun kadar nezaketini ve akıl ölçüsünü bir an bile yitirmeyen başka insan tanımadım. nezaket Özdemir’in takısı değil özüydü…”
